وقتی ما به ماهیت هستی خود می اندیشیم، به این سئوال می رسیم که چرا آفریدگار چنین سیستم پیچیدۀ افلاک را بوجود آورده و در آن انسان کوچک و بی ارزش را آفریده است؟
چرا برای "ذره شنی"، می بایست دنیائی به این عظمت آفریده می شد؟
هدف و حکمت اندیشه آفرینش را می توان در این جملات خلاصه کرد:
رساندن انسان از وضعیت پست و بی ارزش و معیوب خود به همانندی مطلق با صفات الهی یعنی همانندی کامل با تمام عظمت و دانش و قدرت آفریدگار.
تمام عوالم برای این ایجاد شدند تا انسان اندیشه و افکار آفریدگار را دریابد و با لذت و عشق با او یکی شود.
در راه رسیدن به روحانیت می بایست چند مرحله را طی نمائیم:
• شناخت "بدی" که در صفت خودخواهی (اگوایسم) ما نهفته است، در زمانی که هنوز بخاطر جدا بودن از آفریدگار در تاریکی هستیم.
• بالا رفتن از سطح اگوایسم و خودخواهی، یعنی کشتن "اگوی" خویش و دست یابی به صفت بخشش، دوستی و عشق.
• اصلاح "اگو" یا به عبارت دیگر، زنده کردن اگوایسم و استفاده از آن برای پیشرفت در روحانیت و رسیدن به هدف آفرینش.
تمام تلاش ما، در استفاده صحیح از طبع اگوایسم خلاصه می شود، بدینصورت که با مهار کردن و بالا رفتن از آن، جهانی مملو از بخشش و نیکوکاری ایجاد می نماییم.
هنگامیکه درون انسان خواست های بزرگ که از سیستم عوالم پلیدی ها سرچشمه می گیرند بیدار می گردند، انسان شروع به درک این موضوع می کند که اکنون او می بایست تمام این عوالم را در درون خویش درک و کشف نماید.
در درون او خواست های خودخواهانه بی پایانی شعله ور می شوند و او میل دارد از پروردگار برای ارضاء خود و رسیدن به اهداف خویش سوء استفاده کند به عبارت دیگر او می خواهد که آفریدگار مانند کسی که تمام آرزوها را برآورده می کند، به او خدمت کند.
اینگونه خواست های اگوایستی عمداً در انسان بیدار می شوند تا او بتواند آنها را از "دریافت برای خود" به "بخشش به دیگران" تبدیل کند و از آفریدگار برای سود شخصی سوء استفاده ننماید، بلکه خود را برای همانندی و تطبیق با او، تغییر دهد,ماهیت اعمال روحانی ما، تغییر دادن خواست های خودخواهانه و اگوایستی مرتبط به آفریدگار، به بخشش و التروایسم است.
