ﻣﻦ ﮐﯿﺴﺘﻢ؟
ﺗﻌﺎﻟﯿﻢ ﺷﺮي راﻣﺎﻧﺎ ﻣﺎﻫﺎرﺷﯽ. ﻣﺘﺮﺟﻢ: ﻣﻬﺮان رودﺳﺮي
ﻣﻘﺪﻣﻪ
کتاب «ﻣﻦ ﮐﯿﺴﺘﻢ » ﺗﻌﺪادي ﺳﺆال و ﺟﻮاب در ﻣﻮرد ﺟﺴﺘﺠﻮي ﺧﻮد اﺳﺖ. در 1902، ﻣﺎﻫﺎرﺷﯽ ﺑﻪ ﺳﺆاﻻت ﺷﺮي ﺳﯿﻮاﭘﺮاﮐﺎﺳﺎم ﭘﯿﻼي ﺟﻮاب داده اﺳﺖ. ﭘﯿﻼي ﮐﻪ در داﻧﺸﮕﺎه ﻓﻠﺴﻔﻪ ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮد ، ﺑﻪ ﻏﺎر وﯾﺮﭘﺎﮐﺎﺷﺎ رﻓﺖ و ﺑﺎ اﺳﺘﺎد دﯾﺪار ﮐﺮد. ازآﻧﺠﺎﮐﻪ در آن زﻣﺎن ﻣﺎﻫﺎرﺷﯽ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﺑﯽﻣﯿﻠﯽ و ﻧﻪ ﻫﯿﭻ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﯾﺎ دﻟﯿﻞ ﺧﺎﺻﯽ ﺣﺮف ﻧﻤﯽزد، ﺟﻮابﻫﺎ را ﮐﺘﺒﯽ ﻣﯽداد. اﯾﻦ ﺳﻮال وﺟﻮاب ﻫﺎ در اﯾﻦ ﮐﺘﺎب ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ ﻓﻘﻂ هشت ﺻﻔﺤﻪ اﺳﺖ، ﺟﻤﻊ آوري ﺷﺪه اﻧﺪ.
ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﺘﺮﺟﻢ:
« ﺧﻮد » ﺗﺮﺟﻤﻪي " self " اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺑﻌﻀﯽ ﻣﻨﺎﺑﻊ « ﺧﻮﯾﺶ ﯾﺎ ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ » ﻫﻢ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ. « ﺧﻮد » ﮐﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﻫﻤﺎن" self " اﺳﺖ. ﺧﻮدآﮔﺎﻫﯽ، ﯾﺎ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺧﻮد، ﯾﺎ درك ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺧﻮد، ﺗﺮﺟﻤﻪي " self-realization" اﺳﺖ. ﮔﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﺷﺨﺼﯽ از ﻣﺎﻫﺎرﺷﯽ ﺳﺆاﻟﯽ ﻣﯽﭘﺮﺳﯿﺪ، ﻣﺎﻫﺎرﺷﯽ در ﺟﻮاب ﻣﯽﮔﻔﺖ: « ﭼﻪ ﮐﺴﯽ » ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ ﺟﻮاب اﯾﻦ ﺳﺆال را ﺑﺪاﻧﺪ؟
« ﺑﺎ اﯾﻦ ﺳﺆال ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﺑﻪﺟﺎي اﯾﻨﮑﻪ دﻧﺒﺎل ﺷﻨﺎﺧﺘﻦ و داﻧﺴﺘﻦ اﯾﻦ و آن ﺑﺮوي، ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺧﻮد ﺑﺮو وآن‌وﻗﺖ دﯾﮕﺮ ﺳﺆاﻟﯽ ﺑﺮاﯾﺖ ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﯽﻣﺎﻧﺪ.»
ﭼﻮن ﺗﻤﺎم ﻣﻮﺟﻮدات دوﺳﺖ دارﻧﺪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺷﺎد زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻨﺪ، ﭘﺲ آنﻫﺎ ﻋﺸﻘﯽ ﻋﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﺧﻮد دارﻧﺪ، و ﭼﻮن ﻓﻘﻂ ﺷﺎدي اﺳﺖ ﮐﻪ دﻟﯿﻞ ﻋﺸﻖ اﺳﺖ، ﺷﺨﺺ ﺑﺮاي رﺳﯿﺪن ﺑﻪ آن ﺷﺎدي ﮐﻪ ذات ﺧﻮدش اﺳﺖ، و در ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮاﺑﯽ ﻋﻤﯿﻖ ﮐﻪ در آن " ذﻫﻨﯽ " ﻧﯿﺴﺖ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻣﯽﺷﻮد، ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮد را ﺑﺸﻨﺎﺳﺪ. ﺑﺮاي آن ﺷﻨﺎﺧﺖ، ﺑﺎﯾﺪ ﭘﺮﺳﯿﺪ: «ﻣﻦ ﮐﯿﺴﺘﻢ؟»
کتاب:
پرسش: ﻣﻦ ﮐﯿﺴﺘﻢ؟
- اﯾﻦ ﺑﺪﻧﯽ ﻓﯿﺰﯾﮑﯽ ﮐﻪ ﻣﺘﺸﮑﻞ از هفت ﺧﻠﻂ اﺳﺖ، « ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺘﻢ.» پنج ﺣﺲ ﺑﺪﻧﯽ، ﯾﻌﻨﯽ ﺷﻨﻮاﯾﯽ، ﻻﻣﺴﻪ، ﺑﯿﻨﺎﯾﯽ، ﭼﺸﺎﯾﯽ و ﺑﻮﯾﺎﯾﯽ، ﮐﻪ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺧﻮد ﯾﻌﻨﯽ ﺻﺪا، ﻟﻤﺲ، رﻧﮓ، ﻣﺰه، و ﺑﻮ را درك ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ،« ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺘﻢ ». پنج، ﻋﻀﻮ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺣﺴﯽ ﻧﯿﺰ، اﻋﻀﺎي ﮔﻔﺘﮕﻮ، ﺣﺮﮐﺘﯽ، ﮔﺮﻓﺘﻦ، دﻓﻊ و ﺗﻮﻟﯿﺪﻣﺜﻞ، ﮐﻪ ﮐﺎرﮐﺮدﻫﺎي ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺧﻮد، ﻣﮑﺎﻟﻤﻪ، ﺣﺮﮐﺖ، ﮔﺮﻓﺘﻦ، دﻓﻊ و ﻟﺬت ﺑﺮدن را دارﻧﺪ، « ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺘﻢ». پنج ﻫﻮا ﻧﯿﺰ، ﺗﻨﻔﺲ و ... ﮐﻪ وﻇﯿﻔﻪ ﺧﻮد ﯾﻌﻨﯽ، دم "ﺗﻨﻔﺲ ﺑﻪ درون" و بازدم، بیرون داد نفس را اﯾﺠﺎد ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ،« ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺘﻢ ». ﺣﺘا "ذﻫﻦ " ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ، « ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺘﻢ» . ﻧﺎداﻧﯽ "ﺟﻬﻞ" ﻫﻢ، ﮐﻪ ﻧﺎﺷﯽ از ﺗﺄﺛﯿﺮات ﺑﺎﻗﯽﻣﺎﻧﺪه‌ي اﺷﯿﺎء اﺳﺖ، ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ درواﻗﻊ ﺷﯿﺌﯽ "ﭼﯿﺰي" و ﻫﯿﭻ ﮐﺎرﮐﺮدي وﺟﻮد ﻧﺪارد، « ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺘﻢ » .
پرسش: اﮔﺮ ﻣﻦ ﻫﯿﭻﮐﺪام از اﯾﻦﻫﺎ ﻧﯿﺴﺘﻢ، ﭘﺲ ﻣﻦ ﮐﯿﺴﺘﻢ؟
- ﭘﺲ از اﻧﮑﺎر ﺗﻤﺎم آن ﻣﻮارد ﺑﺎﻻ، ﺑﻪ اﯾﻦ ﺻﻮرت ﮐﻪ ﺑﮕﻮﯾﯽ « اﯾﻦ ﻧﻪ»، «اﯾﻦ ﻧﻪ» ، آن آﮔﺎﻫﯽ «ﻫﻮﺷﯿﺎري‌اي» ﮐﻪ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ، ( ﻣﻦ آن ﻫﺴﺘﻢ.)
پرسش: ذات آن آﮔﺎﻫﯽ ﭼﯿﺴﺖ؟
- ذات آن آﮔﺎﻫﯽ « وﺟﻮد آﮔﺎﻫﯽ" ﺳﻌﺎدت ﺟﺎودان » اﺳﺖ.
پرسش : ﭼﻪ زﻣﺎﻧﯽ اﯾﻦ ﺧﻮد « خویشتن » درك ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ؟
- وﻗﺘﯽ اﯾﻦ دﻧﯿﺎ، ﮐﻪ ﻫﺮ آﻧﭽﻪ ﮐﻪ دﯾﺪه ﻣﯽﺷﻮد اﺳﺖ، ﺣﺬف ﺷﺪ؛ آن‌وﻗﺖ، آن ﺧﻮد ﮐﻪ ﺑﯿﻨﻨﺪه اﺳﺖ درك ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ.
پرسش: ﭘﺲ ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺟﻬﺎن آنﺠﺎﺳﺖ، واﻗﻌﯽ داﻧﺴﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮد ، ﺧﻮد درك ﻧﻤﯽﮔﺮدد؟
- ﻧﻪ.
پرسش: ﭼﺮا؟
- ﺑﯿﻨﻨﺪه و آن ﭼﯿﺰي ﮐﻪ دﯾﺪه ﻣﯽﺷﻮد، ﻣﺎﻧﻨﺪ رﯾﺴﻤﺎن و ﻣﺎر ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﮐﻪ ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ داﻧﺶ " باور " ﻏﻠﻂ آن" ﻣﺎر ﺗﻮﻫﻤﯽ " وجود داشته باشد، داﻧﺶ " حقیقت " آن ﻃﻨﺎب ﮐﻪ زﯾﺮﻻﯾﻪ اﺳﺖ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻧﻤﯽآﯾﺪ، ( ﯾﻌﻨﯽ ﻃﻨﺎﺑﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺒﯿﻪ ﻣﺎر اﺳﺖ و ﺷﻤﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ ﻣﺎر اﺳﺖ، اﻣﺎ وﻗﺘﯽ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﯾﺪ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﻃﻨﺎب اﺳﺖ، دﯾﮕﺮ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﺎر اﺳﺖ) ﺗﺎ وﻗﺘﯽﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﺎور ﮐﻪ ﺟﻬﺎن واﻗﻌﯽ اﺳﺖ ﻧﺮود، داﻧﺶِ ﺧﻮد ﻫﻢ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻧﻤﯽآﯾﺪ.
پرسش: ﭼﻪ زﻣﺎﻧﯽ اﯾﻦ ﺟﻬﺎن ﮐﻪ ﻣﻮﺿﻮع دﯾﺪن اﺳﺖ از ﺑﯿﻦ ﻣﯽرود؟
- وﻗﺘﯽ " ذﻫﻦ "، ﮐﻪ دﻟﯿﻞ و ﻋﻠﺖ ﺗﻤﺎم ﺷﻨﺎﺧﺖﻫﺎ و اﻋﻤﺎل اﺳﺖ، ﺳﺎﮐﻦ ﺷﻮد « ﺧﺎﻣﻮش ﺷﻮد»، دﻧﯿﺎ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﻣﯽﺷﻮد.
پرسش : ذات ذﻫﻦ ﭼﯿﺴﺖ؟
- آﻧﭽﻪ " ذﻫﻦ " ﻧﺎﻣﯿﺪه ﻣﯽﺷﻮد ﯾﮏ ﻧﯿﺮوي ﺗﻌﺠﺐ « ﺣﯿﺮت » آﻓﺮﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺧﻮد ﻗﺮار دارد. آن ﺑﺎﻋﺚ ﺑﺮوز ﺗﻤﺎم اﻓﮑﺎر ﻣﯽﺷﻮد. اﮔﺮ ﻓﮑﺮي ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﭼﯿﺰي ﺑﻪ اﺳﻢ ذﻫﻦ وﺟﻮد ﻧﺨﻮاﻫﺪ داﺷﺖ. ﭘﺲ، ذات ذﻫﻦ " ﻓﮑﺮ" اﺳﺖ. وﺟﻮدي ﻣﺴﺘﻘﻞ ﺑﻪ ﻧﺎم دﻧﯿﺎ، ﺟﺪا از اﻓﮑﺎر وﺟﻮد ﻧﺨﻮاﻫﺪ داﺷﺖ. در وﺿﻌﯿﺖﻫﺎي ﺧﻮاب وﺑﯿﺪاري، اﻓﮑﺎري وﺟﻮد دارﻧﺪ، و ﭘﺲ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ. درﺳﺖ ﻫﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ( ﻋﻨﮑﺒﻮت ﺗﺎرﻫﺎ را از ﺧﻮد ﺧﺎرج ﮐﺮده و ﺑﻪ درون ﻣﯽﺑﺮد، ذﻫﻦ ﻫﻢ ﺟﻬﺎن را ازﺧﻮدﺳﺎﺧﺘﻪ و دوﺑﺎره در ﺧﻮد ﺣﻞ ﻣﯽﮐﻨﺪ.) وﻗﺘﯽ ذﻫﻦ از « ﺧﻮد» « خویشتن ما » ﺧﺎرج ﺷﻮد، دﻧﯿﺎ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﻣﯽﺷﻮد. ﭘﺲ وﻗﺘﯽ ﺟﻬﺎن واﻗﻌﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ، « ﺧﻮد » ﻇﺎﻫﺮ ﻧﻤﯽﺷﻮد؛ و وﻗﺘﯽ « ﺧﻮد » ﻇﺎﻫﺮ ﻣﯽﺷﻮد « ﻣﯽﺗﺎﺑﺪ» ، دﻧﯿﺎ " توهمی ذهن " ﻇﺎﻫﺮ ﻧﻤﯽﺷﻮد. وﻗﺘﯽ ﺷﺨﺼﯽ ﺑﺎﺛﺒﺎت ﻗﺪم و ﭘﺎﻓﺸﺎري ﺑﻪ ﺟﺴﺘﺠﻮي ذات ذﻫﻦ ﺧﻮد ﺑﺮود، ذﻫﻦ درﻧﻬﺎﯾﺖ رﻓﺘﻪ و «ﺧﻮد» را ﺑﺎﻗﯽ ﻣﯽﮔﺬارد. آﻧﭽﻪ ﺑﻪ آن « ﺧﻮد » ﻣﯽﮔﻮﯾﯿﻢ، ( روح )« آﮔﺎﻫﯽ ﻣﺤﺾ » اﺳﺖ. اﯾﻦ ﺟﺎ ﻣﻨﻈﻮر از روح آن روﺣﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻣﯽﮔﻮﯾﯿﻢاﺷﺨﺎص دارﻧﺪ و دﯾﺪه ﻣﯽ ﺷﻮد ﻧﯿﺴﺖ، ﻣﻨﻈﻮر ﺟﻮﻫﺮه وﺟﻮد « خویش » اﺳﺖ. ذﻫﻦ ﻓﻘﻂ در واﺑﺴﺘﮕﯽ ﺑﺎ ﭼﯿﺰي دﯾﮕﺮ وﺟﻮد دارد، ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪﺗﻨﻬﺎﯾﯽ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. اﯾﻦ " ذﻫﻦ " اﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﺲ از ﻣﺮگ از ﺑﺪن ﻣﯽرود.
پرسش : روش ﺟﺴﺘﺠﻮي ذات ذﻫﻦ ﭼﯿﺴﺖ؟
- آن‌چه در اﯾﻦ ﺑﺪن ﺑﻪﻋﻨﻮان « ﻣﻦ» ﺑﺮوز ﻣﯽﮐﻨﺪ، " ذﻫﻦ " اﺳﺖ. اﮔﺮ ﺷﺨﺺ ﺑﻪ ﺟﺴﺘﺠﻮي ﻫﻤﺎن ﺟﺎﯾﯽ در ﺑﺪن ﮐﻪ ﻓﮑﺮ « ﻣﻦ» در اﺑﺘﺪا ازآنجا ﺑﺮوز ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺑﺮود، ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ اول از" ﻗﻠﺐ" ﻣﯽآﯾﺪ. ﻗﻠﺐ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﮑﺎن ﻣﻨﺸﺄ ذﻫﻦ اﺳﺖ. ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﺷﺨﺼﯽ ﺑﻪﻃﻮر داﺋﻢ ﺑﻪ « ﻣﻦ، ﻣﻦ» ﻓﮑﺮ ﮐﻨﺪ، ﺑﻪ آن ﻣﮑﺎن ﻣﯽرود. از ﺗﻤﺎم ﻓﮑﺮﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ از ذﻫﻦ ﺑﺮوز ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، ﻓﮑﺮ « ﻣﻦ» اوﻟﯿﻦ آنﻫﺎ اﺳﺖ. ﺑﻘﯿﻪ ﻓﮑﺮﻫﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﻌﺪ از ﺑﺮوز آن ﻓﮑﺮ، ﺑﺮوز ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. ﻓﻘﻂ ﺑﻌﺪ از ﺿﻤﯿﺮاولﺷﺨﺺ « من » اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻘﯿﻪ ﺿﻤﯿﺮﻫﺎ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ: ﺑﺪون ﺿﻤﯿﺮ اولﺷﺨﺺ، دوﻣﯽ و ﺳﻮﻣﯽ ﻫﻢ ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻮد.
پرسش : ﭼﮕﻮﻧﻪ ذﻫﻦ ﺳﺎﮐﻦ « ﺧﺎﻣﻮش» ﻣﯽﺷﻮد؟
- ﺑﺎ ﺟﺴﺘﺠﻮي »ﻣﻦ ﮐﯿﺴﺘﻢ؟ « اﯾﻦ ﻓﮑﺮِ « ﻣﻦ ﮐﯿﺴﺘﻢ»ٔ ﺗﻤﺎم ﻓﮑﺮﻫﺎي دﯾﮕﺮ را ﻧﺎﺑﻮد ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد، و ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭼﻮﺑﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاي ﺗﮑﺎن دادن ﺗﻮده ﻫﯿﺰمِ آﺗﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯽرود، ﺧﻮدش ﻧﯿﺰ در اﻧﺘﻬﺎ ﻧﺎﺑﻮد ﻣﯽﺷﻮد. آن‌وﻗﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ درك ﺧﻮد « ﺧﻮدآﮔﺎﻫﯽ »، ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺧﻮد ﺑﺮوز ﻣﯽﮐﻨﺪ.
پرسش : اﺑﺰارﻫﺎي ﭼﺴﺒﯿﺪن داﺋﻢ ﺑﻪ ﻓﮑﺮِ« ﻣﻦ ﮐﯿﺴﺘﻢ؟» ﭼﯿﺴﺖ؟
- وﻗﺘﯽ اﻓﮑﺎر دﯾﮕﺮي ﺑﺮوز ﮐﺮدﻧﺪ، ﺷﺨﺺ ﻧﺒﺎﯾﺪ آنﻫﺎ را ﺗﻌﻘﯿﺐ ﮐﻨﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﭙﺮﺳﺪ: « اﯾﻦﻫﺎ اﻓﮑﺎرِ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ؟» ﻫﺮﻗﺪر ﻫﻢ ﮐﻪ ﻓﮑﺮﻫﺎ آﻣﺪﻧﺪ، ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﯿﻦ را ﭘﺮﺳﯿﺪ. ﺟﻮاﺑﺶ اﯾﻦ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد: « ﺑﺮاي ﻣﻦ» ﺑﻌﺪ اﮔﺮ ﭘﺮﺳﯿﺪه ﺷﻮد اﯾﻦ « ﻣﻦ» ﮐﯿﺴﺖ، ذﻫﻦ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ و ﺑﻪ ﻣﻨﺒﻊ ﺧﻮد ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدد، و آن اﻓﮑﺎري ﮐﻪ ﺑﺮوز ﮐﺮدﻧﺪ ﺧﺎﻣﻮش ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ. ﺑﺎ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﮐﺮدن اﯾﻦ ﺷﯿﻮه، ذﻫﻦ ﻣﻬﺎرت ﻣﺎﻧﺪن در ﻣﻨﺒﻊ ﺧﻮد را ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﻨﺪ. وﻗﺘﯽ ذﻫﻦ ﮐﻪ زﯾﺮك اﺳﺖ از ﻃﺮﯾﻖ ﻣﻐﺰ و اﻋﻀﺎي ﺣﺴﯽ، ﺑﯿﺮون ﻣﯽرود، اﺷﮑﺎل و ﻧﺎمﻫﺎ ﭘﺪﯾﺪار ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ؛ وﻗﺘﯽ در ﻗﻠﺐ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ، اﺷﮑﺎل و ﻧﺎمﻫﺎ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ. اﺟﺎزه ﻧﺪان ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﻪ از ﻗﻠﺐ ﺑﯿﺮون ﺑﺮود ﻫﻤﺎن ﭼﯿﺰي اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ آن « ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﻃﻦ» ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ. ﭘﺲ اﮔﺮ ذﻫﻦ در ﻗﻠﺐ ﺑﻤﺎﻧﺪ، « ﻣﻦ » ﮐﻪ ﻣﻨﺒﻊ ﻓﮑﺮﻫﺎ اﺳﺖ ﻣﯽرود، و ﺧﻮد ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ( ازﻟﯽ و اﺑﺪي) اﺳﺖ، ﻣﯽدرﺧﺸﺪ. ﺷﺨﺺ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻤﺎمﮐﺎرﻫﺎ را ﺑﺪون ﻣﻨﯿّﺖ" ایگو - Ego " « ﻣﻦ » اﻧﺠﺎم دﻫﺪ. اﮔﺮ ﺷﺨﺼﯽ اﯾﻦ ﮐﺎر را ﺑﮑﻨﺪ، ﺗﻤﺎم اﻋﻤﺎﻟﺶ ﺑﻪﻋﻨﻮان ذات ﺧﺪا « ﺷﯿﻮا» ﻇﺎﻫﺮ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ.
پرسش: آﯾﺎ راه دﯾﮕﺮي ﺑﺮاي ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮدن ذﻫﻦ وجود دارد؟
- ﻧﻪ. اﮔﺮ از راهﻫﺎي دﯾﮕﺮي ﺑﺮاي ﮐﻨﺘﺮل ذﻫﻦ اﻗﺪام ﺷﻮد، اﻟﺒﺘﻪ اﯾﻦﮔﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ ﮐﻪ ذﻫﻦ ﮐﻨﺘﺮلﺷﺪه، اﻣﺎ ﻧﺸﺪه و ﺑﻪ راه ﺧﻮد اداﻣﻪ ﻣﯽدﻫﺪ. ﻣﯽﺗﻮان ﺑﺎ ﮐﻨﺘﺮل ﺗﻨﻔﺲ ﻫﻢ ذﻫﻦ را ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮد، اﻣﺎ ذﻫﻦ ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺗﻨﻔﺲ ﮐﻨﺘﺮل ﻣﯽﺷﻮد ﺧﺎﻣﻮش ﺑﺎﻗﯽ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ، و ﭘﺲ از آن دوﺑﺎره ﮐﺎر ﺧﻮد را ﺷﺮوع ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﻣﻨﺒﻊ ذﻫﻦ و ﺗﻨﻔﺲ ﯾﮑﯽ اﺳﺖ. ﻓﮑﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ ذات ذﻫﻦ اﺳﺖ. ﻓﮑﺮِ « ﻣﻦ» اوﻟﯿﻦ ﻓﮑﺮِ ذﻫﻦ اﺳﺖ، و آن ﻫﻤﺎن ﻣﻨﯿّﺖ "Ego " اﺳﺖ. ﭘﺲ ﺗﻨﻔﺲ از ﻫﻤﺎن ﻣﻨﺒﻌﯽ ﻣﯽآﯾﺪ ﮐﻪ « ﻣﻨﯿّﺖ » ﻣﯽآﯾﺪ. ﭘﺲ وﻗﺘﯽ ذﻫﻦ ﺧﺎﻣﻮش ﻣﯽﺷﻮد، ﺗﻨﻔﺲ ﮐﻨﺘﺮل ﻣﯽﺷﻮد، و وﻗﺘﯽ ﺗﻨﻔﺲ ﮐﻨﺘﺮل ﻣﯽﺷﻮد، ذﻫﻦ ﺧﺎﻣﻮش ﻣﯽﺷﻮد. اﻣﺎ در ﺧﻮاب ﻋﻤﯿﻖ ﮐﻪ ذﻫﻦ ﺧﺎﻣﻮش اﺳﺖ، ﺗﻨﻔﺲ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﻧﻤﯽﺷﻮد. اﯾﻦ ﮐﺎر ﺧﺪا اﺳﺖ، ﺗﺎ ﺷﺨﺺ ﻧﻔﺲ ﺑﮑﺸﺪ و دﯾﮕﺮان او را ﻣﺮده ﺗﺼﻮر ﻧﮑﻨﻨﺪ. در وﺿﻌﯿﺖ ﺑﯿﺪاري و اوج ﻣﺮاﻗﺒﻪﮐﻪ ﺷﺨﺺ در « ﻣﺮاﻗﺒﻪ
ﮐﺎﻣﻞ اﺳﺖ » ، وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ذﻫﻦ ﺧﺎﻣﻮش اﺳﺖ، ﺗﻨﻔﺲ ﮐﻨﺘﺮل ﺷﺪه اﺳﺖ. ﺗﻨﻔﺲ ﺷﮑﻞ ﻧﺎﺧﺎﻟﺺ ذﻫﻦ اﺳﺖ. ﺗﺎ زﻣﺎن ﻣﺮگ، ذﻫﻦ ﺗﻨﻔﺲ را در ﺑﺪن ﻧﮕﻪ ﻣﯽدارد؛ و وﻗﺘﯽ ﺑﺪن ﻣﯽﻣﯿﺮد، ذﻫﻦ ﺗﻨﻔﺲ را ﺑﺎ ﺧﻮدش ﻣﯽﺑﺮد. ﭘﺲ، روش ﮐﻨﺘﺮل ﺗﻨﻔﺲ ﻓﻘﻂ ﮐﻤﮑﯽ در ﺟﻬﺖ ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮدن ذﻫﻦ اﺳﺖ، وﻟﯽ ذﻫﻦ را ﻧﺎﺑﻮد ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ. ﻣﺪﯾﺘﯿﺸﻦ ﺑﺮ اﺷﮑﺎل ﺧﺪا، ﺗﮑﺮار ﻣﺎﻧﺘﺮاﻫﺎ « ذکر ، ﺗﮑﺮار اﺳﺎﻣﯽ ﺧﺪا» ،« روزه ﮔﺮﻓﺘﻦ ﯾﺎ ﻣﺤﺪودﯾﺖﻫﺎي ﻏﺬاﯾﯽ» ، و ... ﻧﯿﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮐﻨﺘﺮل ﺗﻨﻔﺲ ﭼﯿﺰي ﺟﺰ ﮐﻤﮏﻫﺎﯾﯽ در ﺟﻬﺖ ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮدن ذﻫﻦ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ. در ﻣﺪﯾﺘﯿﺸﻦ ﺑﺮ اﺷﮑﺎل ﺧﺪا و ﺗﮑﺮار ﻣﺎﻧﺘﺮاﻫﺎ، ذﻫﻦ در ﯾﮏ ﻧﻘﻄﻪ ﻗﺮار ﻣﯽﮔﯿﺮد. ذﻫﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ در ﺣﺎل ﺣﯿﺮت و ﺷﮕﻔﺘﯽ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ. در ﭼﻨﯿﻦ ﻣﻮاﻗﻌﯽ ذﻫﻦ آن ﻣﻮﺿﻮعِ ﻣﺪﯾﺘﯿﺸﻦ ﯾﺎ ﻣﺎﻧﺘﺮا را ﻣﯽﮔﯿﺮد. وﻗﺘﯽ ذﻫﻦ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ اﻓﮑﺎر زﯾﺎدي ﮔﺴﺘﺮش ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ، ﺿﻌﯿﻒ ﻣﯽﺷﻮد، وﻟﯽ وﻗﺘﯽ آن اﻓﮑﺎر ﺣﻞ ﺷﺪﻧﺪ و رﻓﺘﻨﺪ، ذﻫﻦ در ﯾﮏ ﻧﻘﻄﻪ ﻣﺘﻤﺮﮐﺰ ﻣﯽﺷﻮد« در ﯾﮏ ﻧﻘﻄﻪ ﻗﺮار ﻣﯽﮔﯿﺮد» و ﻗﻮي ﻣﯽﺷﻮد؛ در نتیجه، ﺑﺮاي ﭼﻨﯿﻦ ذﻫﻨﯽ، ﺟﺴﺘﺠﻮي « تفحص » ﺧﻮد راﺣﺖ ﻣﯽﺷﻮد.
پرسش : ﺗﺄﺛﯿﺮات ﺑﺎﻗﯿﻤﺎﻧﺪه‌ی اﻓﮑﺎر از ﭼﯿﺰﻫﺎ، ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﻮجﻫﺎي اﻗﯿﺎﻧﻮس ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻣﯽروﻧﺪ، ﭼﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﺗﻤﺎم آنﻫﺎ ﻧﺎﺑﻮد ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ؟
- ﺑﺎ ﺑﺎﻻﺗﺮ و ﺑﺎﻻﺗﺮ رﻓﺘﻦ ﻣﺪﯾﺘﯿﺸﻦ ﺑﺮ ﺧﻮد، اﻓﮑﺎر ﻧﺎﺑﻮد ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ.
پرسش: آﯾﺎ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﺄﺛﯿﺮات ﺑﺎﻗﯿﻤﺎﻧﺪه ﭼﯿﺰﻫﺎ ﮐﻪ ﮔﻮﯾﯽ از زﻣﺎن ﺑﯽ اﺑﺘﺪا ﻣﯽآﯾﻨﺪ، ﺣﻞ ﺷﻮﻧﺪ و ﺷﺨﺺ « ﺧﻮد » ﺧﺎﻟﺺ ﺑﺎﻗﯽ ﺑﻤﺎﻧﺪ؟
- ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺪون ﻫﯿﭻ ﺷﮏ و ﺗﺮدﯾﺪي در ﻣﻮرد این‌که آﯾﺎ اﯾﻦ ﮐﺎر ﮐﻪ ﺳﺆال ﺷﺪ( ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﯾﺎ ﻧﯿﺴﺖ) ، ﺑﺎ ﭘﺎﻓﺸﺎري ﺑﻪ ﻣﺪﯾﺘﯿﺸﻦ « ﺑﺮﺧﻮد » اداﻣﻪ داد. ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﺷﺨﺼﯽ ﮔﻨﺎﻫﮑﺎر اﺳﺖ، ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﮕﻮﯾﺪ: « اوه، ﻣﻦ ﮐﻪ ﮔﻨﺎﻫﮑﺎرم و ﻧﻤﯽﺷﻮد.» ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪﻃﻮر ﮐﺎﻣﻞ آن ﻓﮑﺮ « ﻣﻦ ﮔﻨﺎﻫﮑﺎرم» را ﮐﻨﺎر ﺑﮕﺬارد و ﺑﺮ روي ﻣﺪﯾﺘﯿﺸﻦ ﺑﺮ « ﺧﻮد » ﻣﺘﻤﺮﮐﺰ ﺷﻮد؛ اﯾﻦﮔﻮﻧﻪ ﻗﻄﻌﺎً ﻣﻮﻓﻖ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ. دو ﺗﺎ ذﻫﻦ وﺟﻮد ﻧﺪارد، ذﻫﻦ ﺧﻮب و ذﻫﻦ ﺑﺪ؛ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ذﻫﻦ اﺳﺖ. اﯾﻦ ﺗﺄﺛﯿﺮات ﺑﺎﻗﯿﻤﺎﻧﺪه ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ از دو ﻧﻮع ﻫﺴﺘﻨﺪ"ﻋﺎﻟﯽ "ﺧﻮب و " ﻏﯿﺮ ﻋﺎﻟﯽ" . وﻗﺘﯽ ذﻫﻦ ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﯿﺮات ﻋﺎﻟﯽ اﺳﺖ آن را ﺧﻮب ﻣﯽﻧﺎﻣﺪ، و ﺑﺮﻋﮑﺲ. ﺑﻪ ذﻫﻦ ﻧﺒﺎﯾﺪ اﺟﺎزه داد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭼﯿﺰﻫﺎي دﻧﯿﻮي و ﻣﺮدم دﯾﮕﺮ ﺑﺮود. ﻫﺮﻗﺪر ﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﺮدم دﯾﮕﺮ ﺑﺪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻧﺒﺎﯾﺪ از آنﻫﺎ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮد. ﻫﻢ از ﺧﻮاﺳﺘﻪ"آرزو" و ﻫﻢ از ﻧﻔﺮت ﺑﺎﯾﺪ اﺟﺘﻨﺎب ﮐﺮد. ﻫﺮﮐﺴﯽ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻪ دﯾﮕﺮي ﻣﯽدﻫﺪ، ﺑﻪ ﺧﻮدش داده اﺳﺖ. اﮔﺮ اﯾﻦ واﻗﻌﯿﺖ درك ﺷﻮد، ﭼﻪ ﮐﺴﯽ از ﺑﺨﺸﺶ اﺟﺘﻨﺎب ﻣﯽﮐﻨﺪ؟ وﻗﺘﯽ « ﺧﻮد » ﺷﺨﺺ ﺑﺮوز ﮐﻨﺪ، ﻫﻤﻪ ﺑﺮوز ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، و وﻗﺘﯽ ﺧﻮد ﺷﺨﺺ ﺧﺎﻣﻮش ﺑﺎﺷﺪ، ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ ﺧﺎﻣﻮش ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻫﺮاﻧﺪازه ﺑﺎ اﻧﺴﺎﻧﯿﺖ رﻓﺘﺎر ﮐﻨﯿﻢ، ﻫﻤﺎنﻗﺪر ﻧﺘﺎﯾﺞ ﺧﻮب ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﻢ. اﮔﺮ ذﻫﻦ ﺧﺎﻣﻮش ﺷﻮد، ﻓﺮد ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ در ﻫﺮﺟﺎﯾﯽ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﺪ.
پرسش: ﭼﻪ ﻣﺪﺗﯽ ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﺟﺴﺘﺠﻮ « تفحص » را ﺗﻤﺮﯾﻦ ﮐﺮد؟
- ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺗﺄﺛﯿﺮاﺗﯽ از ﭼﯿﺰﻫﺎ در ذﻫﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺟﺴﺘﺠﻮي « تفحص » (ﻣﻦ ﮐﯿﺴﺘﻢ؟) اداﻣﻪ داد. وﻗﺘﯽ ﻓﮑﺮي آﻣﺪ، ﺑﺎﯾﺪ از ﻃﺮﯾﻖ ﺟﺴﺘﺠﻮ « تفحص » در ﻫﻤﺎن ﻣﻨﺸﺄش ﻧﺎﺑﻮد ﺷﻮد.
پرسش: ذات « ﺧﻮد » ﭼﯿﺴﺖ؟
- ﻓﻘﻂ « ﺧﻮد » اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺣﻘﯿﻘﺖ وﺟﻮد دارد. ﺟﻬﺎن، روح ﻓﺮد، و ﺧﺪا، ﻇﻮاﻫﺮي در آن ﻫﺴﺘﻨﺪ. اﯾﻦ ﺳﻪ ﺑﺎﻫﻢ ﻇﺎﻫﺮﺷﺪه و ﺑﺎﻫﻢ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ. ﺧﻮد ﭼﯿﺰي اﺳﺖ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﺑﻪﻃﻮر ﮐﺎﻣﻞ ﻫﯿﭻ ﻓﮑﺮِ « ﻣﻦ » ﻧﯿﺴﺖ، اﺳﺖ. اﯾﻦ را ﺳﮑﻮت ﻣﯽﻧﺎﻣﻨﺪ. « ﺧﻮد» ﺧﻮدِ ﺟﻬﺎن اﺳﺖ، « ﺧﻮد » ﺧﻮدِ « ﻣﻦ» اﺳﺖ، « ﺧﻮد » ﺧﻮدِ ﺧﺪا اﺳﺖ؛ ﺗﻤﺎم اﯾﻦﻫﺎ ﺧﻮد اﺳﺖ، ﻫﻤﺎن ﺷﯿﻮا. ( در قرآن آمده: نفخه فیه من الروحی. دمیدم از روح خودم در او . این سرآغاز انسان خدایی است )
پرسش: آﯾﺎ ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ آﻓﺮﯾﺪه‌یﺧﺪا ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ؟
- ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﺑﺪون آرزو « ﺧﻮاﺳﺘﻪاي » ، ﺗﻼش ﯾﺎ ﺗﺼﻤﯿﻤﯽ ﻃﻠﻮع ﻣﯽﮐﻨﺪ، و با ﺣﻀﻮر ﺻﺮف ﺧﻮد ﺑﺎﻋﺚ اﯾﺠﺎد آﺗﺶ، ﺷﮑﻮﻓﻪ دادن، ﺑﺨﺎر ﺷﺪن آب، و ... ﻣﯽﺷﻮد. ﻫﻤﯿﻦﻃﻮر ﮐﻪ ﻋﻘﺮﺑﻪ ﻗﻄﺐﻧﻤﺎ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﻣﻐﻨﺎﻃﯿﺲ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﭼﺮﺧﺪ، ﺑﺎ ﺣﻀﻮر ﺻﺮف ﺧﺪاﺳﺖ ﮐﻪ روحﻫﺎي ﺣﺎﮐﻢ ﺗﺤﺖ ﺳﻪ وﻇﯿﻔﻪ ﮐﯿﻬﺎﻧﯽ ﯾﺎ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ پنج ﮔﺎﻧﻪ پنج ﻻﯾﻪ ﺧﺪاﯾﯽ، وﻇﺎﯾﻒ ﺧﻮد را ﻣﻄﺎﺑﻖ ﮐﺎرﻣﺎﻫﺎي ﺧﻮدﺷﺎن اﻧﺠﺎم داده و ﺳﮑﻮن ﻣﯽﮔﯿﺮﻧﺪ. ﺧﺪا ﻫﯿﭻ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﯾﺎ ﮐﺎرﻣﺎﯾﯽ ﻧﺪارد. اﯾﻦﻫﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ وﻇﺎﯾﻒ زﻣﯿﻨﯽاي ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﺗﺄﺛﯿﺮي ﻧﺪارﻧﺪ، ﯾﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻗﺎﺑﻠﯿﺖﻫﺎ ﯾﺎ ﻋﺪم ﻗﺎﺑﻠﯿﺖﻫﺎي چهار ﻋﻨﺼﺮ دﯾﮕﺮ ﮐﻪ ﺑﺮﺗﻤﺎم ﻓﻀﺎي ﻣﻮﺟﻮد ﺗﺄﺛﯿﺮي ﻧﺪارﻧﺪ.
پرسش: از ﻣﯿﺎن ﺗﻤﺎم ﭘﺎرﺳﺎﯾﺎن« روﻧﺪﮔﺎن راه درك ﺧﻮد» ، ﺑﺰرگﺗﺮﯾﻦ ﮐﺪام اﺳﺖ؟
- ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺧﻮدش را ﺑﻪﺗﻤﺎﻣﯽ ﺑﻪ " ﺧﻮد " ﮐﻪ ﺧﺪا اﺳﺖ ﻣﯽدﻫﺪ، ﺑﺎﻻﺗﺮﯾﻦ اﺳﺖ. ﯾﻌﻨﯽ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﻪﻃﻮر داﺋﻢ و ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ در ﺧﻮد اﺳﺖ و ﻫﯿﭻ ﻓﻀﺎﯾﯽ ﺑﺮاي ﻫﺮ ﻓﮑﺮي ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از ﺧﻮد ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﯽﮔﺬارد. ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺮ دوش ﺧﺪا ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﻮد، او ﺑﺮ ﻋﻬﺪه ﻣﯽﮔﯿﺮد. ازآﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻗﺪرت ﻋﺎﻟﯽ ﺧﺪا ﺑﺎﻋﺚ ﮔﺮدش و ﺣﺮﮐﺖ ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ ﻣﯽﺷﻮد، ﭼﺮا ﻣﺎ ﺑﻪﺟﺎي واﮔﺬار ﮐﺮدن ﺧﻮد ﺑﻪ او، ﺧﻮدﻣﺎن را ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻧﮕﺮان اﯾﻦ ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﭼﻪﮐﺎري ﺑﺎﯾﺪ اﻧﺠﺎم داد و ﭼﻪﮐﺎري ﻧﺒﺎﯾﺪ اﻧﺠﺎم داد؟ وﻗﺘﯽ ﻣﯽداﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﻗﻄﺎر ﺑﺎرﻫﺎ را ﻣﯽﺑﺮد، ﭼﺮا وﻗﺘﯽ ﺳﻮار ﻗﻄﺎر ﺷﺪﯾﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻤﺪانﻫﺎی‌مان را ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺧﻮدﻣﺎن در دﺳﺖ ﯾﺎ ﺑﺮ دوش ﻧﮕﻪ دارﯾﻢ و آنﻫﺎ را ﺑﺮ ﮐﻒ ﻗﻄﺎر ﻧﮕﺬاﺷﺘﻪ و راﺣﺖ ﻧﺒﺎﺷﯿﻢ؟
پرسش: ﻋﺪم واﺑﺴﺘﮕﯽ ﭼﯿﺴﺖ؟
- وﻗﺘﯽ اﻓﮑﺎر ﺑﺮوز ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، اﮔﺮ آنﻫﺎ را ﺑﻪﺗﻤﺎﻣﯽ ﻧﺎﺑﻮد ﮐﻨﯿﻢ ﺑﻪﻃﻮريﮐﻪ ﭼﯿﺰي ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﺎﻧﺪ، اﯾﻦ را ﻋﺪم واﺑﺴﺘﮕﯽ ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ. ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺜﻞ ﻏﻮاﺻﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاي ﻣﺮوارﯾﺪ ﺑﻪ ﮐﻒ درﯾﺎ ﻣﯽرود، ﻫﻤﯿﺸﻪ در درون ﺧﻮد رﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ و آن ﻣﺮوارﯾﺪ « ﺧﻮد » را ﺑﻪ دﺳﺖ آورده ﺑﺎﺷﯿﻢ.
پرسش: آﯾﺎ ﺧﺪا و ﮔﻮرو « اﺳﺘﺎد ﻣﻌﻨﻮي- ﻋﺎرف» ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ در رﻫﺎﺳﺎزي روح ﺗﺄﺛﯿﺮ ﺑﮕﺬارﻧﺪ؟
- ﺧﺪا و ﮔﻮرو ﻓﻘﻂ راه رﻫﺎﯾﯽ را ﻧﺸﺎن ﻣﯽدﻫﻨﺪ، روح را رﻫﺎ ﻧﻤﯽﺳﺎزﻧﺪ. درواﻗﻊ ﺧﺪا و ﮔﻮرو ﯾﮑﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﮐﻪ ﭘﺮﻧﺪهاي ﮐﻪ در دﻫﺎن ﺑﺒﺮ اﻓﺘﺎده راه ﮔﺮﯾﺰي ﻧﺪارد، آﻧﯽ ﮐﻪ در ﻣﺤﻀﺮ ﮔﻮرو ﺗﺤﺖ ﻣﺮاﻗﺒﺖ اﺳﺖ ﻫﻢ ﻧﯿﺰ راﻫﺶ را ﮔﻢ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ، اﻣﺎ ﻫﺮ ﮐﺲ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻼش ﺧﻮدش را دررﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺮي ﮐﻪ ﺧﺪا و ﮔﻮرو ﻧﺸﺎن ﻣﯽدﻫﻨﺪ اﻧﺠﺎم دﻫﺪ.
پرسش: آﯾﺎ ﺑﺮاي ﺷﺨﺼﯽ ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺮ رﻫﺎﯾﯽ را ﻣﯽرود ﻻزم اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﺤﻮه ﮐﺎرﮐﺮد و اﺻﻮل واﻗﻌﯿﺖ را ﺑﺪاﻧﺪ؟
- درﺳﺖ ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ آﺷﻐﺎل را دور ﺑﺮﯾﺰد، ﻧﯿﺎزي ﻧﺪارد ﺑﺪاﻧﺪ آن ﭼﯿﺴﺖ و آن را ﺗﺤﻠﯿﻞ ﮐﻨﺪ، ﺷﺨﺼﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ ﺧﻮد را درك ﮐﻨﺪ ﻫﻢ ﻧﯿﺎزي ﻧﺪارد ﮐﻪ اﺻﻮل واﻗﻌﯿﺖ را ﺑﺪاﻧﺪ ﯾﺎ اﯾﻦﮐﻪ ﻣﺸﺨﺼﺎت آن را ﺟﺴﺘﺠﻮ ﮐﻨﺪ؛ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺎري ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮑﻨﺪ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم آن ﻃﺒﻘﻪﺑﻨﺪيﻫﺎ و ﻣﺸﺨﺼﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺧﻮد را ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮده اﺳﺖ دور ﺑﺮﯾﺰد « ﭘﺲ ﺑﺰﻧﺪ.» دﻧﯿﺎ را ﺑﺎﯾﺪ ﯾﮏ ﺧﻮاب داﻧﺴﺖ.
پرسش: آﯾﺎ ﺗﻔﺎوﺗﯽ ﺑﯿﻦ ﺧﻮاب وﺑﯿﺪاري اﺳﺖ؟
-ﺟﺰ اﯾﻦﮐﻪ ﺧﻮاب دﯾﺪن ﮐﻮﺗﺎه اﺳﺖ و ﺑﯿﺪاري ﺑﻠﻨﺪ، ﻓﺮق دﯾﮕﺮي ﻧﯿﺴﺖ. ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﮐﻪ اﺗﻔﺎﻗﺎت ﺑﯿﺪاري در ﺣﺎﻟﺖ ﺑﯿﺪاري واﻗﻌﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﻨﺪ، ﺧﻮابﻫﺎ ﻫﻢ در ﺧﻮاب واﻗﻌﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﻨﺪ. در ﺧﻮاب ذﻫﻦ ﯾﮏ ﺑﺪن دﯾﮕﺮ ﻣﯽﮔﯿﺮد. ﻫﻢ در ﺧﻮاب و ﻫﻢ ﺑﯿﺪاري، اﻓﮑﺎر، ﻧﺎمﻫﺎ، و اﺷﮑﺎل ﻫﻤﺰﻣﺎن رخ ﻣﯽدﻫﻨﺪ.
پرسش: آﯾﺎ ﺧﻮاﻧﺪن ﮐﺘﺎب ﺑﺮاي رﺳﯿﺪن ﺑﻪ رﻫﺎﯾﯽ ﻓﺎﯾﺪه دارد؟
- ﻤﺎم ﮐﺘﺎبﻫﺎ ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺮاي آزاد « رﻫﺎ » ﺷﺪن ﺑﺎﯾﺪ ذﻫﻦ را ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮد؛ ﻣﺠﻤﻮع آﻣﻮزهﻫﺎي آنﻫﺎ اﯾﻦ اﺳﺖ. وﻗﺘﯽ اﯾﻦ داﻧﺴﺘﻪ ﺷﺪ، دﯾﮕﺮي ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ ﮐﺘﺎب ﺧﻮاﻧﺪن ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﻧﯿﺴﺖ. ﺑﺮاي ﺳﺎﮐﺖ ﮐﺮدن ذﻫﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺟﺴﺘﺠﻮي « تفحص » ﺧﻮد در درون رﻓﺖ، اﯾﻦ ﺟﺴﺘﺠﻮ « تفحص » را ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽﺗﻮان ﺑﺎ ﮐﺘﺎب اﻧﺠﺎم داد؟ « ﺧﻮد » را ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن « ﺧﺮد ﺧﻮد» ﺷﺨﺺ داﻧﺴﺖ. ﺧﻮد در درون پنج ﻏﻼف اﺳﺖ، ﮐﻪ ﮐﺘﺎبﻫﺎ ﺧﺎرج از آنﻫﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ازآنجا ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﮐﻨﺎر ﻧﻬﺎدن اﯾﻦ پنج ﻏﻼف ﺧﻮد را ﺟﺴﺘﺠﻮ ﮐﺮد، ﻧﻤﯽﺗﻮان در ﮐﺘﺎبﻫﺎ اﯾﻦ ﮐﺎر را ﮐﺮد. زﻣﺎﻧﯽ ﻣﯽرﺳﺪ ﮐﻪ ﺷﺨﺺ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﮐﻪﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪ را ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﺪ.
پرسش : ﺷﺎدي « خوشبختی » ﭼﯿﺴﺖ؟
- ﺷﺎدي « خوشبختی » ﺧﻮِد ذات « ﺧﻮد» اﺳﺖ؛ ﺷﺎدي و « ﺧﻮد » ﯾﮏﭼﯿﺰ ﻫﺴﺘﻨﺪ. در ﻫﯿﭻﭼﯿﺰي در دﻧﯿﺎ ﻫﯿﭻ ﺷﺎدي‌اي وﺟﻮد ﻧﺪارد. ﻣﺎ ﺑﺎ ﻧﺎداﻧﯽ ﺧﻮد اﯾﻦﻃﻮر ﺑﺮداﺷﺖ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﺷﺎدي را ﻣﯽﺗﻮان از ﭼﯿﺰﻫﺎ ﺑﻪ دﺳﺖ آورد. وﻗﺘﯽ ذﻫﻦ ﺑﯿﺮون ﺑﺮود، ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ را ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ. در ﺣﻘﯿﻘﺖ، وﻗﺘﯽ ﺧﻮاﻫﺶﻫﺎي او ﺑﺮآورده ﺷﺪﻧﺪ، ﺑﻪ ﻣﮑﺎن ﺧﻮدش ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ و از ﺷﺎدي‌اي ﮐﻪ « ﺧﻮد» اﺳﺖ ﻟﺬت ﻣﯽﺑﺮد. در وﺿﻌﯿﺖ ﺧﻮاب، ﻏﺶ، و اوج ﻣﺮاﻗﺒﻪ، وﻗﺘﯽ ﮐﻪ آن ﭼﯿﺰِ ﺧﻮاﺳﺘﻪﺷﺪه ﺑﻪدﺳﺖآﻣﺪه ﯾﺎ آﻧﭽﻪ دوﺳﺖ ﻧﺪاري ﺣﺬفﺷﺪه، ذﻫﻦ ﺑﻪ درون ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدد و از « ﺧﻮد» ﺷﺎدي ﺧﺎﻟﺺ ﻟﺬت ﻣﯽﺑﺮد. ﭘﺲ ذﻫﻦ ﺑﻪﻃﻮر ﻣﺘﻨﺎوب و داﺋﻢ از« ﺧﻮد » ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻪ و ﺑﻪ آن ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدد. زﯾﺮِ درﺧﺖ ﺳﺎﯾﻪ ﺧﻮش‌آﯾﻨﺪ اﺳﺖ، آن ﺑﯿﺮون زﯾﺮ آﻓﺘﺎب ﻫﻢ ﮔﺮﻣﺎ ﺳﻮزاﻧﻨﺪه اﺳﺖ. ﺷﺨﺼﯽ ﮐﻪ زﯾﺮ آﻓﺘﺎب ﺑﻮده وﻗﺘﯽ وارد ﺳﺎﯾﻪ ﺷﻮد ﺣﺲ ﺧﻨﮑﯽ ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﻦﻃﻮر از ﺳﺎﯾﻪ ﺑﻪ آﻓﺘﺎب ﻣﯽرود و ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدد ﯾﮏ ﻧﺎدان "اﺣﻤﻖ" اﺳﺖ. ﺧﺮدﻣﻨﺪ ﻫﻤﯿﺸﻪ در ﺳﺎﯾﻪ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ. ذﻫﻦ ﻓﺮدي ﮐﻪ ﺣﻘﯿﻘﺖ را ﻣﯽداﻧﺪ ﻫﻢ در ﺑﺮﻫﻤﻦ « ﺧﻮد » ﺑﺎﻗﯽ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ. اﻣﺎ ذﻫﻦ ﯾﮏ ﻣﺮد ﺟﺎﻫﻞ ﺑﻪ ﺑﯿﺮون ﺑﻪ دﻧﯿﺎ ﻣﯽرود و وﻗﺘﯽ ﺣﺲ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﮐﺮد ﻣﺪﺗﯽ ﺑﻪ ﺑﺮﻫﻤﻦ « خود » ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدد. درواﻗﻊ، آﻧﭽﻪ دﻧﯿﺎ ﻧﺎﻣﯿﺪه ﻣﯽﺷﻮد ﻓﻘﻂ ﻓﮑﺮ اﺳﺖ. وﻗﺘﯽ آن دﻧﯿﺎ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﺷﺪ، ﯾﻌﻨﯽ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﻓﮑﺮي وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ، ذﻫﻦ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ را ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ؛ و وﻗﺘﯽ ﮐﻪ دﻧﯿﺎ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ، وارد ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﻣﯽﺷﻮد.
پرسش: ﺑﯿﻨﺶ ﺧﺮدﻣﻨﺪاﻧﻪ « ﺣﮑﯿﻤﺎﻧﻪ» ﭼﯿﺴﺖ؟
- ﺧﺎﻣﻮش و آرام و راﺣﺖ ﻣﺎﻧﺪن اﺳﺖ. ﺑﺮاي ﺧﺎﻣﻮش و آرام و راﺣﺖ ﻣﺎﻧﺪن، ذﻫﻦ ﺑﺎﯾﺪ در ﺧﻮد ﺣﻞ ﺷﻮد. ﺗﻠﻪﭘﺎﺗﯽ و داﻧﺴﺘﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ و آﯾﻨﺪه و اﯾﻦﺟﻮر ﻣﺴﺎﺋﻞ رﺑﻄﯽ ﺑﻪ ﺑﯿﻨﺶ ﺧﺮدﻣﻨﺪاﻧﻪ ﻧﺪارﻧﺪ.
پرسش: راﺑﻄﻪ ﺑﯿﻦ ﺣﮑﻤﺖ « ﺧﺮد» و آرزو ﻧﺪاﺷﺘﻦ « ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻦ» ﭼﯿﺴﺖ؟
- آرزو ﻧﺪاﺷﺘﻦ ﺣﮑﻤﺖ اﺳﺖ. آنﻫﺎ ﻓﺮﻗﯽ ﻧﺪارﻧﺪ، ﯾﮑﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻦ ﯾﻌﻨﯽ اﯾﻦﮐﻪ ذﻫﻦ را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﻧﺒَﺮد. « ﺣﮑﻤﺖ » ﻫﻢ، ﻇﺎﻫﺮ ﻧﺒﻮدن ﻫﯿﭻﭼﯿﺰي اﺳﺖ. ﺑﻪﻋﺒﺎرت دﯾﮕﺮ، در ﺟﺴﺘﺠﻮي آﻧﭽﻪ ﻏﯿﺮ از « ﺧﻮد» اﺳﺖ ﻧﺒﻮدن، آرزو ﻧﺪاﺷﺘﻦ ﯾﺎ ﻋﺪم واﺑﺴﺘﮕﯽ اﺳﺖ؛ و ﺗﺮك ﻧﮑﺮدن « ﺧﻮد» ﻫﻢ ﺣﮑﻤﺖ اﺳﺖ.
پرسش: ﻓﺮق تفحص و ﻣﺪﯾﺘﯿﺸﻦ ﭼﯿﺴﺖ؟
- برای ﯾﮏ ﺷﺨﺺ ﺑﺮﻫﻤﻦ «ﺧﻮد» ، « تفحص » ﺷﺎﻣﻞ ﺣﻔﻆ ذﻫﻦ در « ﺧﻮد » اﺳﺖ. ﻣﺪﯾﺘﯿﺸﻦ ﺷﺎﻣﻞ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ " ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯿﻢ " « ﺧﻮد وﺟﻮدآﮔﺎﻫﯽ »، ﺳﻌﺎدت ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ، اﺳﺖ.
پرسش: رﻫﺎﯾﯽ « آزادي » ﭼﯿﺴﺖ؟
- تفحص ﺑﻪ درون « ﺧﻮد ﺷﺨﺺ » ﮐﻪ در اﺳﺎرت اﺳﺖ، و درك « ذات ﺣﻘﯿﻘﯽ » ﺷﺨﺺ.
