بابل از قدیمترین شهرها در تاریخ بشر است. این شهر در هزارۀ سوم قبل از میلاد بنا گردیده و همواره محلّ سکونت اقوام بسیاری بوده است. «حِلَّه»، مرکز این ناحیۀ تاریخی، در نود کیلومتری بغداد قرار دارد. در منطقۀ بابل تمدّنهای گوناگونی به وجود آمده اند. بختُ نَصَّر از مشهورترین پادشاهان بابل است که در 605 ق.م طیّ نبردی بر فرعون مصر چیره شد و امپراتوری بزرگ کلدانی را از عراق تا سوریه و فلسطین و از آن جا تا کیلیکیّه(1) گسترش داد. ساخت باغهای معلّق بابل که یکی از عجایب هفت گانۀ دنیای قدیم به شمار می رفت، در زمان او به پایان رسید.
بخت نَصَّر در سال 586 ق.م نیز به اورشلیم یا بیت المقدس حمله کرد و آنجا را با خاک یکسان نمود.
در جریان این شورش، بسیاری از یهودیان کشته شدند و بیش از هفتاد هزار نفر از آنان و بزرگانشان به بابل برده و سالها طعم اسارت و بردگی را چشیدند. این وضعیّت ادامه داشت تا آنکه کوروش پادشاه بزرگ ایران به بابل لشگر کشید و پس از تسخیر این شهر در سال 538 ق.م ، یهودیان را از بند اسارت آزاد کرد. او به ایشان اجازه داد به اورشلیم برگردند و به بازسازی پرستشگاه خود بپردازند(2).
بابل در طول تاریخ با فراز و نشیبهای گوناگونی مواجه بوده و مردم این سرزمین ویرانیها و گرفتاریهای بزرگی را به چشم دیده اند و آخرین گرفتاری بابل در سال پیش از ظهور امام مهدی(علیه السلام) خواهد بود.
جویریّه در بارۀ بابل از امام علی(علیه السلام) نقل کرده است:
ای مردم، این سرزمین نفرین شده... و یکی از مناطق زیر و رو گشته است...(3).
همچنین، جویریّه می گوید:
علی(علیه السلام) شبانه ما را از کربلا به سوی فرات برد. چون به بابل رسیدیم ، به من فرمود: ای جویریّه، این مکان چه نامیده می شود؟ گفتم: ای امیر مؤمنان،
اینجا بابل است. فرمود: آگاه باش، همانا برای هیچ پیامبر و وصیّ پیامبری روا نیست در سرزمینی که دو بار عذاب شده است، نماز بخواند. گفتم:
ای امیر مؤمنان، الآن عصر و نماز، واجب گشته است! فرمود: به تو خبر دادم که همانا برای هیچ پیامبر و وصیّ پیامبری روا نیست در سرزمینی که دو بار عذاب شده و انتظار سومین عذاب را می کشد، نماز بخواند... هر گاه ستاره ای دنباله دار طلوع کند
و پلِ بابل ساخته شود، بر سر آن سد هزار نفر کشته می شوند؛ به طوری که اسبها تا انتهای سمِ خود، در خون آنان فرو می روند(4).
گفتنی است، ستارۀ دنباله داری که امام علی(علیه السلام) طلوع آن را نشانۀ عذاب سوم برای بابل در آخر الزمان و وقوع جنگ و خونریزی در این سرزمین دانسته است، همان دنباله داری می باشد که در سال پیش از قیام امام مهدی(علیه السلام) از سمت مشرق در آسمان پدیدار می گردد(5) .
---------------------------------------------------------
1. ناحیه ای قدیم در جنوب شرقی آسیای صغیر که در ساحل مدیترانه و جنوب کوههای توروس واقع است (لغت نامۀ دهخدا، «کیلیکیا»).
2. پیشگوییهای نوستراداموس، ص 30- 129 و 2- 221 ، با حذف، تصرّف و تلفیق.
3. من لایحضره الفقیه، ج 1، ص 228، ب 29، ح 12.
4. بحار الأنوار، ج 41، ص 9- 178، ح 14.
5 . در بارۀ این ستارۀ دنباله دار، در مبحث «حوادث ماههای پیش از قیام، حوادث ماه رمضان»، توضیح داده ایم.
