یوفوهای ساخت آلمان

یوفوهای ساخت آلمان (UFO Made IN Germany!)

در سال 1935 گروه توله در پی یافتن مکانی برای انجام آزمایشات سری خود در شمال غرب آلمان مکانی مناسب را در ” هائنبورگ ” مهیا کردند . در سال 1939 به بعد SSA4به این دیسک به عنوان نسل جدید از دیسک های پرنده نگاه میکرد و نام ” هائنبورگ دیوایس ” یا ” اچ گرات ” را برایش انتخاب کرد اما بدلیل شرایط جنگی و شروع جنگ جهانی دوم به ” هانیبو ” تغیییر نام داد . در زیر نمونه ای از آن را مشاهده می کنید..



اولین نسل از این نوع دیسک ها یعنی هانیبوی 1 که 2 نمونه از آن ساخته شد دارای قطری معادل 25 متر و 8 خدمه و قابلیت پرواز با سرعت باور نکردنی 4800 کیلوتر بر ساعت در ارتفاع کم را دارا بود. ( 1333.3 متر بر ثانیه که در آن زمان دست یافتن به این سرعت یک رویا بود !!) نمونه های بعدی با انجام اصلاحاتی توانستند به سرعت 1700 کیلومتر بر ساعت ( 4722.22 متر برثانیه ) برسند البته ساعات پرواز با این دیسک نیز به 18 ساعت افزایش پیدا کرد .

هانیبو 2 در سال 1942 با قطر 26 متر وارد عرصه نبرد شد . این دیسک 9 خدمه داشت و میتوانست با سرعتی معادل 6000 – 21000 کیلومتر بر ساعت ( 1666.66 متر بر ثانیه – 5833.33 متر بر ثانیه ) پرواز کند نیز ساعات پروازی به 55 ساعت افزایش یافته بود. هانیبو 2 ، 106 آزمایش پروازی را پشت سر گذاشت و مابین سال های 1943 – 1944 7 نمونه از آن ساخته شد . در همین سال ها نمونه پیشرفته تری از هانیبو 2 را با نام هانیبو دو استرا ساختند که توانست به سرعت 21000 کیلومتر در ساعت

برسد

از خانواده هانیبو نمونه ای ساخته شد به قطر 71 متر دارای 31 خدمه با توانایی پرواز با سرعت 7000 – 40000 کیلومتر در ساعت ( 1944.44 متر بر ثانیه – 11111.11 متر بر ثانیه ) با نام هانیبو 3 که می توان گفت یک توپخانه هوایی مجهز بود !

بعد از هانیبو 3 ، هانیبو 4 نیز وارد عرصه نبرد شد با قطر 120 متر اما بعد از آن دیگر نمونه ای ساخته نشد چون آلمان توسط متفقین اشغال شده بود البته تمامی نمونه ها به پایگاه سری آلمان ها جایی در قطب جنوب مشهور به آنتراتیکا 211 منتقل شده بودند و فقط تعدادی معدود از این نوع دیسک ها بجای مانده بودند که یا تکمیل نشده بودند و یا اینکه توسط SS نابود شده بودند و عملا لاشه ای بیش نبودند .

طبق گزارشی تنها در سال 1970 دیسکی بسیار شبیه به هانیبو 4 در آلمان دیده شده است.

جالب اینجاست که گفته میشود هیتلر در لحظات پایانی نبرد با قبول شکست از متفقین همراه با معشوقه اش خود کشی کرده است ، در حالی که او زنده و سر حال با پرنده مخصوص خود به آرژانتین رفت و فعالیت های زیرزمینی حذب فاشیستی نازی را آغاز کرد !


ارتباط فضايي ها با آلمان نازي !

در زمانی که شاوبرگر را به کار روی برنامه مسراشمیت سرگرم کردند یکی از کارکنان تیم هنکل بنام رودولف اشریور طرح دیسک های فلاگ کریزل را ارائه کرد (1941) البته طرح او به هیچ وجه از توربین ریپالسین شاوبرگر بهره نمیبرد و خود نیز بعدا گفت که طرح این نوع دیسک ها با تماشای مسابقه پرتاب دیسک در المپیک 1936 برلین به ذهنش خطور کرده است !

اشریور اولین نمونه را در سال 1941 ساخت که دارای 20 متر قطر بود و 21 پره ( ملخ ) گرداگرد کابین خلبان جای گرفته بودند. در تصویر زیر شکلی ترسیمی از آن را مشاهده می کنید :


اشریور در طرح اولیه از موتور های جت بی – ام – و 300 یا جومو 400 استفاده کرده بود اما این موتور ها به این دیسک توانایی پرواز را به صورت مطمئن و با متوسط ایده ال های پروازی نمی دادند . این نوع دیسک ها تنها با توربین های جت کرسنت توانستند پرواز کنند که اولین پرواز موفقیت امیز با درصد بالای اطمینان در سال 1943 انجام شد .

نمونه ای از توربین جت کرسنت را در بالا میبینید

درست در همین اوان شرکت بی – ام – و نیز روی برنامه مشابهی با نام ” فلاگلراد ” کار میکرد که بعد ها بدلیل اینکه هر دو برنامه تقریبا از یک خانواده بودند ادغام شده و تبدیل به برنامه فلاگکریزل بزرگ یا دیسک فلاگ کریزل با قطر بزرگتر شدند که از دیسک های نام برده شده قویتر بود .

اما از آنجا که کار های ابتدایی روی این برنامه از دید اس اس رضایت بخش نبود بنابر این اس اس تصمیم گرفت تا از دکتر جوزپه بلونزو دکتر ریچارد مایته دکتر کلاوس هابرموهل بعلاوه 6 مهندس دیگر که از آنها نامی برده نشده در ادامه کار بهره گیرد .

.

در هنگام اشغال برلین اشریور و گروهی از مهندسان به اسارت امریکایی ها در امدند و از ان پس مجبور شدند تا بر روی طرحی مشابه طرح فلاگکریزل برای ایالات متحده کار کنند اما عمر اشریور دیگر بسر امده بود و امریکایی ها را با طرح های ناتمام تنها گذاشت .

روس ها نیز به عنوان اولین گروه متفقین که برلین را تصرف کردند کلاوس هابر موهل را به اسارت گرفتند و وادارش کردند تا با ” یو – اس – ار ” که پیش از این از طرح بلونزو مطلع شده بودند همکاری کند .

دکتر مایته نیز توسط موسسه تحقیقاتی اورو کانادا به عنوان سرپرست تیم تحقیقاتی اورو جذب شد و از ان پس روی دیسک پرنده کانادایی- آمریکایی اورو کار کرد