عرفان کیهانی (حلقه)، بینشی است عرفانی که با چارچوب عرفان این مرز و بوم مطابقت دارد. اساس این عرفان بر اتصال به حلقه های متعدد "شبکه شعور کیهانی" استوار است و همه مسیر سیر و سلوک آن از طریق اتصال به این حلقه ها صورت می گیرد.
فیض الهی به صورت های مختلف در حلقه های گوناگون جاری بوده و در واقع حلقه ها، همان رحمت عام الهی است که می تواند مورد بهره برداری عملی قرار گیرد. از آن جا که اتصال نمی تواند بر اساس تکنیک و فن و روش حاصل شود، لذا در این شاخه نیز هیچ گونه فن و روش و تکنیک و... وجود نداشته و در آن توان های فردی هیچ جایگاهی ندارد.
محورهای اصلی عرفان کیهانی (حلقه) عبارتند از:
- آشنایی نظری و عملی با رحمت عام و خاص الهی و حلقه های متعدد آن.
- اتصال به شبکه ی مثبت ( شبکه ی شعور کیهانی ) و اجتناب از شبکه منفی.
- شاهدی و نظاره گری (تسلیم)
- شناخت "من دون الله" و اجتناب از آن
- شناخت "کمال و قدرت" و حرکت به سمت کمال و اجتناب از قدرت (شناخت حدود الهی – شناخت عرفان کمال و عرفان قدرت).
- شناخت "دانش کمال" به عنوان تنها بخشی از داشته های انسان، که قابل انتقال به زندگی بعدی می باشد.
- توجه به معرفت مراسم و مناسک، به جای تشریفات و ظاهر آن ها.
- توجه به اشتیاق، که پول رایج دنیای کمال بوده و در این وادی، مشتاق ترین ها، همانا ثروتمند ترین ها هستند و همه چیز در این وادی مزد اشتیاق است.
- توجه کامل به اختیار انسان که تعیین کننده ی کمال و کیفیت حرکت او می باشد.
عرفان حلقه نوعی سیر و سلوک است که مباحثی عرفانی را مورد بررسی نظری و عملی قرار می دهد.
و از آن جا که انسان شمول است همه انسانها صرف نظر از نژاد، ملیت، دین و مذهب و عقاید شخصی می توانند جنبه ی نظری آن را پذیرفته و جنبه عملی آن را مورد تجربه و استفاده قرار دهند.
اصل:
هدف از این شاخه عرفانی کمک به انسان در راه رسیدن به کمال و تعالی می باشد، حرکتی از عالم کثرت به عالم وحدت. در این راستا همه تلاش ها برای نزدیک شدن انسانها به یکدیگر صورت گرفته و از هر عاملی که باعث جدایی و ایجاد تفرقه بین آنها می شود، اجتناب به عمل می آید.
(کتاب انسان از منظری دیگر)
