آیا می دانستید که گاهی به هم می رسیم و می گوییم 120 سال زنده باشی یعنی
چه و از کجا آمده؟ برای چه نمی گوییم 150 یا 100 سال یا ...
در
ایران قدیم، سال کبیسه را به این صورت محاسبه می کردند که به جای اینکه هر 4
سال یک روز اضافه کنند و آن سال را سال کبیسه بنامند (حتما خوانندگان می
دانند که تقویم فعلی که بنام تقویم جلالی نامیده می شود
حاصل زحمات خیام و
سایر دانشمندان قرن پنجم هجری است) هر 120 سال، یک ماه را جشن می گرفتند و
در کل ایران، این جشن برپا بود و برای این که بعضی ها ممکن بود یک بار این
جشن را ببینند و عمرشان جواب نمی داد تا این جشن ها را دوباره ببینند (و
بعضی ها هم اصلا این جشن را نمی دیدند) به همین دلیل، دیدن این جشن را به
عنوان بزرگترین آرزو برای یکدیگر خواستار بودند و هر کسی برای طرف مقابل
آرزو می کرد تا آنقدر زنده باشی که این جشن باشکوه را ببینی، و این، به
صورت یک تعارف و سنتی بی نهایت زیبا درآمد که وقتی به هم می رسیدند بگویند
120 سال زنده باشی.
