ﻣﻦ ﮐﯿﺴﺘﻢ؟

 

        ﻣﻦ ﮐﯿﺴﺘﻢ؟
   ﺗﻌﺎﻟﯿﻢ ﺷﺮي راﻣﺎﻧﺎ ﻣﺎﻫﺎرﺷﯽ. ﻣﺘﺮﺟﻢ: ﻣﻬﺮان رودﺳﺮي
        ﻣﻘﺪﻣﻪ
       کتاب «ﻣﻦ ﮐﯿﺴﺘﻢ » ﺗﻌﺪادي ﺳﺆال و ﺟﻮاب در ﻣﻮرد ﺟﺴﺘﺠﻮي ﺧﻮد اﺳﺖ. در 1902، ﻣﺎﻫﺎرﺷﯽ ﺑﻪ ﺳﺆاﻻت ﺷﺮي ﺳﯿﻮاﭘﺮاﮐﺎﺳﺎم ﭘﯿﻼي ﺟﻮاب داده اﺳﺖ. ﭘﯿﻼي ﮐﻪ در داﻧﺸﮕﺎه  ﻓﻠﺴﻔﻪ ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮد ، ﺑﻪ ﻏﺎر وﯾﺮﭘﺎﮐﺎﺷﺎ رﻓﺖ و ﺑﺎ اﺳﺘﺎد دﯾﺪار ﮐﺮد. ازآﻧﺠﺎﮐﻪ در آن زﻣﺎن ﻣﺎﻫﺎرﺷﯽ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﺑﯽﻣﯿﻠﯽ و ﻧﻪ ﻫﯿﭻ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﯾﺎ دﻟﯿﻞ ﺧﺎﺻﯽ ﺣﺮف ﻧﻤﯽزد، ﺟﻮابﻫﺎ را ﮐﺘﺒﯽ ﻣﯽداد. اﯾﻦ ﺳﻮال وﺟﻮاب ﻫﺎ در اﯾﻦ ﮐﺘﺎب ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ ﻓﻘﻂ  هشت ﺻﻔﺤﻪ اﺳﺖ، ﺟﻤﻊ آوري ﺷﺪه اﻧﺪ.
    ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﺘﺮﺟﻢ:
     « ﺧﻮد »  ﺗﺮﺟﻤﻪي "  self "  اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺑﻌﻀﯽ ﻣﻨﺎﺑﻊ  « ﺧﻮﯾﺶ ﯾﺎ ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ »  ﻫﻢ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ. « ﺧﻮد »  ﮐﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﻫﻤﺎن" self " اﺳﺖ. ﺧﻮدآﮔﺎﻫﯽ، ﯾﺎ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺧﻮد، ﯾﺎ درك ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺧﻮد، ﺗﺮﺟﻤﻪي "  self-realization"  اﺳﺖ. ﮔﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﺷﺨﺼﯽ از ﻣﺎﻫﺎرﺷﯽ ﺳﺆاﻟﯽ ﻣﯽﭘﺮﺳﯿﺪ، ﻣﺎﻫﺎرﺷﯽ در ﺟﻮاب ﻣﯽﮔﻔﺖ: « ﭼﻪ ﮐﺴﯽ » ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ ﺟﻮاب اﯾﻦ ﺳﺆال را ﺑﺪاﻧﺪ؟
     « ﺑﺎ اﯾﻦ ﺳﺆال ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﺑﻪﺟﺎي اﯾﻨﮑﻪ دﻧﺒﺎل ﺷﻨﺎﺧﺘﻦ و داﻧﺴﺘﻦ اﯾﻦ و آن ﺑﺮوي، ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺧﻮد ﺑﺮو وآن‌وﻗﺖ دﯾﮕﺮ ﺳﺆاﻟﯽ ﺑﺮاﯾﺖ ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﯽﻣﺎﻧﺪ.»
   ﭼﻮن ﺗﻤﺎم ﻣﻮﺟﻮدات دوﺳﺖ دارﻧﺪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺷﺎد زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻨﺪ، ﭘﺲ آنﻫﺎ ﻋﺸﻘﯽ ﻋﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﺧﻮد دارﻧﺪ، و ﭼﻮن ﻓﻘﻂ ﺷﺎدي اﺳﺖ ﮐﻪ دﻟﯿﻞ ﻋﺸﻖ اﺳﺖ، ﺷﺨﺺ ﺑﺮاي رﺳﯿﺪن ﺑﻪ آن ﺷﺎدي ﮐﻪ ذات ﺧﻮدش اﺳﺖ، و در ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮاﺑﯽ ﻋﻤﯿﻖ ﮐﻪ در آن " ذﻫﻨﯽ " ﻧﯿﺴﺖ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻣﯽﺷﻮد، ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮد را ﺑﺸﻨﺎﺳﺪ. ﺑﺮاي آن ﺷﻨﺎﺧﺖ، ﺑﺎﯾﺪ ﭘﺮﺳﯿﺪ: «ﻣﻦ ﮐﯿﺴﺘﻢ؟»
کتاب:
 

پرسش: ﻣﻦ ﮐﯿﺴﺘﻢ؟
-    اﯾﻦ ﺑﺪﻧﯽ ﻓﯿﺰﯾﮑﯽ ﮐﻪ ﻣﺘﺸﮑﻞ از هفت ﺧﻠﻂ اﺳﺖ، «  ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺘﻢ.»   پنج ﺣﺲ ﺑﺪﻧﯽ، ﯾﻌﻨﯽ ﺷﻨﻮاﯾﯽ، ﻻﻣﺴﻪ، ﺑﯿﻨﺎﯾﯽ، ﭼﺸﺎﯾﯽ و ﺑﻮﯾﺎﯾﯽ، ﮐﻪ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺧﻮد ﯾﻌﻨﯽ ﺻﺪا، ﻟﻤﺲ،  رﻧﮓ، ﻣﺰه، و ﺑﻮ را درك ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ،« ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺘﻢ ».  پنج،  ﻋﻀﻮ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺣﺴﯽ ﻧﯿﺰ، اﻋﻀﺎي ﮔﻔﺘﮕﻮ، ﺣﺮﮐﺘﯽ، ﮔﺮﻓﺘﻦ، دﻓﻊ و ﺗﻮﻟﯿﺪﻣﺜﻞ، ﮐﻪ ﮐﺎرﮐﺮدﻫﺎي ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺧﻮد، ﻣﮑﺎﻟﻤﻪ، ﺣﺮﮐﺖ، ﮔﺮﻓﺘﻦ، دﻓﻊ و ﻟﺬت ﺑﺮدن را دارﻧﺪ، « ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺘﻢ».  پنج ﻫﻮا ﻧﯿﺰ، ﺗﻨﻔﺲ و ... ﮐﻪ وﻇﯿﻔﻪ ﺧﻮد ﯾﻌﻨﯽ،  دم "ﺗﻨﻔﺲ ﺑﻪ درون" و بازدم، بیرون داد نفس را اﯾﺠﺎد ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ،«  ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺘﻢ ».  ﺣﺘا "ذﻫﻦ " ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ، « ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺘﻢ» . ﻧﺎداﻧﯽ "ﺟﻬﻞ" ﻫﻢ، ﮐﻪ ﻧﺎﺷﯽ از ﺗﺄﺛﯿﺮات ﺑﺎﻗﯽﻣﺎﻧﺪه‌ي اﺷﯿﺎء اﺳﺖ، ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ درواﻗﻊ ﺷﯿﺌﯽ "ﭼﯿﺰي" و ﻫﯿﭻ ﮐﺎرﮐﺮدي وﺟﻮد ﻧﺪارد، « ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺘﻢ » .

پرسش:  اﮔﺮ ﻣﻦ ﻫﯿﭻﮐﺪام از اﯾﻦﻫﺎ ﻧﯿﺴﺘﻢ، ﭘﺲ ﻣﻦ ﮐﯿﺴﺘﻢ؟
-    ﭘﺲ از اﻧﮑﺎر ﺗﻤﺎم آن ﻣﻮارد ﺑﺎﻻ، ﺑﻪ اﯾﻦ ﺻﻮرت ﮐﻪ ﺑﮕﻮﯾﯽ « اﯾﻦ ﻧﻪ»، «اﯾﻦ ﻧﻪ» ، آن آﮔﺎﻫﯽ  «ﻫﻮﺷﯿﺎري‌اي» ﮐﻪ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ، ( ﻣﻦ آن ﻫﺴﺘﻢ.)

پرسش:  ذات آن آﮔﺎﻫﯽ ﭼﯿﺴﺖ؟
-    ذات آن آﮔﺎﻫﯽ «  وﺟﻮد آﮔﺎﻫﯽ" ﺳﻌﺎدت ﺟﺎودان »  اﺳﺖ.

پرسش : ﭼﻪ زﻣﺎﻧﯽ اﯾﻦ ﺧﻮد « خویشتن »  درك ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ؟
-    وﻗﺘﯽ اﯾﻦ دﻧﯿﺎ، ﮐﻪ ﻫﺮ آﻧﭽﻪ ﮐﻪ دﯾﺪه ﻣﯽﺷﻮد اﺳﺖ، ﺣﺬف ﺷﺪ؛  آن‌وﻗﺖ، آن ﺧﻮد ﮐﻪ ﺑﯿﻨﻨﺪه اﺳﺖ درك ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ.
پرسش:   ﭘﺲ ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺟﻬﺎن آن‌ﺠﺎﺳﺖ،  واﻗﻌﯽ داﻧﺴﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮد ، ﺧﻮد درك ﻧﻤﯽﮔﺮدد؟
-     ﻧﻪ.

 پرسش:  ﭼﺮا؟
-    ﺑﯿﻨﻨﺪه و آن ﭼﯿﺰي ﮐﻪ دﯾﺪه ﻣﯽﺷﻮد، ﻣﺎﻧﻨﺪ رﯾﺴﻤﺎن و ﻣﺎر ﻫﺴﺘﻨﺪ.  ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﮐﻪ ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ داﻧﺶ " باور " ﻏﻠﻂ آن" ﻣﺎر ﺗﻮﻫﻤﯽ " وجود داشته باشد،  داﻧﺶ " حقیقت " آن ﻃﻨﺎب ﮐﻪ زﯾﺮﻻﯾﻪ اﺳﺖ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻧﻤﯽآﯾﺪ،  ( ﯾﻌﻨﯽ ﻃﻨﺎﺑﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺒﯿﻪ ﻣﺎر اﺳﺖ و ﺷﻤﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ ﻣﺎر اﺳﺖ، اﻣﺎ وﻗﺘﯽ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﯾﺪ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﻃﻨﺎب اﺳﺖ، دﯾﮕﺮ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﺎر اﺳﺖ)  ﺗﺎ وﻗﺘﯽﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﺎور ﮐﻪ ﺟﻬﺎن واﻗﻌﯽ اﺳﺖ ﻧﺮود، داﻧﺶِ ﺧﻮد ﻫﻢ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻧﻤﯽآﯾﺪ.

پرسش: ﭼﻪ زﻣﺎﻧﯽ اﯾﻦ ﺟﻬﺎن ﮐﻪ ﻣﻮﺿﻮع دﯾﺪن اﺳﺖ از ﺑﯿﻦ ﻣﯽرود؟
-    وﻗﺘﯽ " ذﻫﻦ "، ﮐﻪ دﻟﯿﻞ و ﻋﻠﺖ ﺗﻤﺎم ﺷﻨﺎﺧﺖﻫﺎ و اﻋﻤﺎل اﺳﺖ، ﺳﺎﮐﻦ ﺷﻮد « ﺧﺎﻣﻮش ﺷﻮد»، دﻧﯿﺎ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﻣﯽﺷﻮد.

پرسش : ذات ذﻫﻦ ﭼﯿﺴﺖ؟
-    آﻧﭽﻪ " ذﻫﻦ " ﻧﺎﻣﯿﺪه ﻣﯽﺷﻮد ﯾﮏ ﻧﯿﺮوي ﺗﻌﺠﺐ « ﺣﯿﺮت » آﻓﺮﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺧﻮد ﻗﺮار دارد. آن ﺑﺎﻋﺚ ﺑﺮوز ﺗﻤﺎم اﻓﮑﺎر ﻣﯽﺷﻮد. اﮔﺮ ﻓﮑﺮي ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﭼﯿﺰي ﺑﻪ اﺳﻢ ذﻫﻦ وﺟﻮد ﻧﺨﻮاﻫﺪ داﺷﺖ.  ﭘﺲ، ذات ذﻫﻦ " ﻓﮑﺮ"  اﺳﺖ. وﺟﻮدي ﻣﺴﺘﻘﻞ ﺑﻪ ﻧﺎم دﻧﯿﺎ، ﺟﺪا از اﻓﮑﺎر وﺟﻮد ﻧﺨﻮاﻫﺪ داﺷﺖ. در وﺿﻌﯿﺖﻫﺎي ﺧﻮاب وﺑﯿﺪاري، اﻓﮑﺎري وﺟﻮد دارﻧﺪ، و ﭘﺲ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ. درﺳﺖ ﻫﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ( ﻋﻨﮑﺒﻮت ﺗﺎرﻫﺎ را از ﺧﻮد ﺧﺎرج ﮐﺮده و ﺑﻪ درون ﻣﯽﺑﺮد، ذﻫﻦ ﻫﻢ ﺟﻬﺎن را ازﺧﻮدﺳﺎﺧﺘﻪ و دوﺑﺎره در ﺧﻮد ﺣﻞ ﻣﯽﮐﻨﺪ.)    وﻗﺘﯽ ذﻫﻦ از « ﺧﻮد» « خویشتن ما »  ﺧﺎرج ﺷﻮد، دﻧﯿﺎ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﻣﯽﺷﻮد.  ﭘﺲ وﻗﺘﯽ ﺟﻬﺎن واﻗﻌﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ، « ﺧﻮد » ﻇﺎﻫﺮ ﻧﻤﯽﺷﻮد؛ و وﻗﺘﯽ « ﺧﻮد » ﻇﺎﻫﺮ ﻣﯽﺷﻮد « ﻣﯽﺗﺎﺑﺪ» ، دﻧﯿﺎ  " توهمی ذهن " ﻇﺎﻫﺮ ﻧﻤﯽﺷﻮد.  وﻗﺘﯽ ﺷﺨﺼﯽ ﺑﺎﺛﺒﺎت ﻗﺪم و ﭘﺎﻓﺸﺎري ﺑﻪ ﺟﺴﺘﺠﻮي ذات ذﻫﻦ ﺧﻮد ﺑﺮود، ذﻫﻦ درﻧﻬﺎﯾﺖ رﻓﺘﻪ و «ﺧﻮد» را ﺑﺎﻗﯽ ﻣﯽﮔﺬارد. آﻧﭽﻪ ﺑﻪ آن « ﺧﻮد » ﻣﯽﮔﻮﯾﯿﻢ، ( روح )« آﮔﺎﻫﯽ ﻣﺤﺾ » اﺳﺖ.  اﯾﻦ ﺟﺎ ﻣﻨﻈﻮر از روح آن روﺣﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻣﯽﮔﻮﯾﯿﻢاﺷﺨﺎص دارﻧﺪ و دﯾﺪه ﻣﯽ ﺷﻮد ﻧﯿﺴﺖ،  ﻣﻨﻈﻮر ﺟﻮﻫﺮه وﺟﻮد « خویش »  اﺳﺖ.   ذﻫﻦ ﻓﻘﻂ در واﺑﺴﺘﮕﯽ ﺑﺎ ﭼﯿﺰي دﯾﮕﺮ وﺟﻮد دارد، ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪﺗﻨﻬﺎﯾﯽ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. اﯾﻦ " ذﻫﻦ " اﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﺲ از ﻣﺮگ از  ﺑﺪن ﻣﯽرود.

 پرسش : روش ﺟﺴﺘﺠﻮي ذات ذﻫﻦ ﭼﯿﺴﺖ؟
-    آن‌چه در اﯾﻦ ﺑﺪن ﺑﻪﻋﻨﻮان « ﻣﻦ»  ﺑﺮوز ﻣﯽﮐﻨﺪ، " ذﻫﻦ " اﺳﺖ. اﮔﺮ ﺷﺨﺺ ﺑﻪ ﺟﺴﺘﺠﻮي ﻫﻤﺎن ﺟﺎﯾﯽ در ﺑﺪن ﮐﻪ  ﻓﮑﺮ  « ﻣﻦ»  در اﺑﺘﺪا ازآن‌‌جا ﺑﺮوز ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺑﺮود، ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽﺷﻮد  ﮐﻪ اول از" ﻗﻠﺐ" ﻣﯽآﯾﺪ.  ﻗﻠﺐ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﮑﺎن ﻣﻨﺸﺄ ذﻫﻦ اﺳﺖ. ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﺷﺨﺼﯽ ﺑﻪﻃﻮر داﺋﻢ ﺑﻪ « ﻣﻦ،‌ ﻣﻦ»  ﻓﮑﺮ ﮐﻨﺪ، ﺑﻪ آن ﻣﮑﺎن ﻣﯽرود. از ﺗﻤﺎم ﻓﮑﺮﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ از ذﻫﻦ ﺑﺮوز ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، ﻓﮑﺮ « ﻣﻦ»  اوﻟﯿﻦ آنﻫﺎ اﺳﺖ. ﺑﻘﯿﻪ ﻓﮑﺮﻫﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﻌﺪ از ﺑﺮوز آن ﻓﮑﺮ، ﺑﺮوز ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. ﻓﻘﻂ ﺑﻌﺪ از ﺿﻤﯿﺮاولﺷﺨﺺ « من »  اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻘﯿﻪ ﺿﻤﯿﺮﻫﺎ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ: ﺑﺪون ﺿﻤﯿﺮ اولﺷﺨﺺ، دوﻣﯽ و ﺳﻮﻣﯽ ﻫﻢ ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻮد.

پرسش :  ﭼﮕﻮﻧﻪ ذﻫﻦ ﺳﺎﮐﻦ « ﺧﺎﻣﻮش»  ﻣﯽﺷﻮد؟
-    ﺑﺎ ﺟﺴﺘﺠﻮي »ﻣﻦ ﮐﯿﺴﺘﻢ؟ « اﯾﻦ ﻓﮑﺮِ « ﻣﻦ ﮐﯿﺴﺘﻢ»ٔ  ﺗﻤﺎم ﻓﮑﺮﻫﺎي دﯾﮕﺮ را ﻧﺎﺑﻮد ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد، و ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭼﻮﺑﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاي ﺗﮑﺎن دادن ﺗﻮده ﻫﯿﺰمِ آﺗﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯽرود، ﺧﻮدش ﻧﯿﺰ در اﻧﺘﻬﺎ ﻧﺎﺑﻮد ﻣﯽﺷﻮد. آن‌وﻗﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ درك ﺧﻮد « ﺧﻮدآﮔﺎﻫﯽ »،  ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺧﻮد ﺑﺮوز ﻣﯽﮐﻨﺪ.

  پرسش : اﺑﺰارﻫﺎي ﭼﺴﺒﯿﺪن داﺋﻢ ﺑﻪ ﻓﮑﺮِ« ﻣﻦ ﮐﯿﺴﺘﻢ؟»  ﭼﯿﺴﺖ؟
   - وﻗﺘﯽ اﻓﮑﺎر دﯾﮕﺮي ﺑﺮوز ﮐﺮدﻧﺪ، ﺷﺨﺺ ﻧﺒﺎﯾﺪ آنﻫﺎ را ﺗﻌﻘﯿﺐ ﮐﻨﺪ،  ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﭙﺮﺳﺪ: « اﯾﻦﻫﺎ اﻓﮑﺎرِ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ؟» ﻫﺮﻗﺪر ﻫﻢ ﮐﻪ ﻓﮑﺮﻫﺎ آﻣﺪﻧﺪ، ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﯿﻦ را ﭘﺮﺳﯿﺪ. ﺟﻮاﺑﺶ اﯾﻦ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد: « ﺑﺮاي ﻣﻦ»  ﺑﻌﺪ اﮔﺮ ﭘﺮﺳﯿﺪه ﺷﻮد اﯾﻦ « ﻣﻦ» ﮐﯿﺴﺖ، ذﻫﻦ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ و ﺑﻪ ﻣﻨﺒﻊ ﺧﻮد ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدد، و آن اﻓﮑﺎري ﮐﻪ ﺑﺮوز ﮐﺮدﻧﺪ ﺧﺎﻣﻮش ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ. ﺑﺎ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﮐﺮدن اﯾﻦ ﺷﯿﻮه، ذﻫﻦ ﻣﻬﺎرت ﻣﺎﻧﺪن در ﻣﻨﺒﻊ  ﺧﻮد را ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﻨﺪ. وﻗﺘﯽ ذﻫﻦ  ﮐﻪ زﯾﺮك اﺳﺖ از ﻃﺮﯾﻖ ﻣﻐﺰ و اﻋﻀﺎي ﺣﺴﯽ، ﺑﯿﺮون ﻣﯽرود، اﺷﮑﺎل و ﻧﺎمﻫﺎ ﭘﺪﯾﺪار ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ؛ وﻗﺘﯽ در ﻗﻠﺐ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ، اﺷﮑﺎل و ﻧﺎمﻫﺎ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ. اﺟﺎزه ﻧﺪان ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﻪ از ﻗﻠﺐ ﺑﯿﺮون ﺑﺮود ﻫﻤﺎن ﭼﯿﺰي اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ آن « ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﻃﻦ»  ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ. ﭘﺲ اﮔﺮ ذﻫﻦ در ﻗﻠﺐ ﺑﻤﺎﻧﺪ، « ﻣﻦ »  ﮐﻪ ﻣﻨﺒﻊ ﻓﮑﺮﻫﺎ اﺳﺖ ﻣﯽرود، و ﺧﻮد ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ( ازﻟﯽ و اﺑﺪي)  اﺳﺖ، ﻣﯽدرﺧﺸﺪ. ﺷﺨﺺ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻤﺎمﮐﺎرﻫﺎ را ﺑﺪون ﻣﻨﯿّﺖ" ایگو - Ego "  « ﻣﻦ »  اﻧﺠﺎم دﻫﺪ. اﮔﺮ ﺷﺨﺼﯽ اﯾﻦ ﮐﺎر را ﺑﮑﻨﺪ، ﺗﻤﺎم اﻋﻤﺎﻟﺶ ﺑﻪﻋﻨﻮان ذات ﺧﺪا « ﺷﯿﻮا»  ﻇﺎﻫﺮ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ.

  پرسش:  آﯾﺎ راه دﯾﮕﺮي ﺑﺮاي ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮدن ذﻫﻦ وجود دارد؟
    - ﻧﻪ. اﮔﺮ از راهﻫﺎي دﯾﮕﺮي ﺑﺮاي ﮐﻨﺘﺮل ذﻫﻦ اﻗﺪام ﺷﻮد، اﻟﺒﺘﻪ اﯾﻦﮔﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ ﮐﻪ ذﻫﻦ ﮐﻨﺘﺮلﺷﺪه، اﻣﺎ ﻧﺸﺪه و ﺑﻪ راه ﺧﻮد اداﻣﻪ ﻣﯽدﻫﺪ. ﻣﯽﺗﻮان ﺑﺎ ﮐﻨﺘﺮل ﺗﻨﻔﺲ ﻫﻢ  ذﻫﻦ را ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮد، اﻣﺎ ذﻫﻦ ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺗﻨﻔﺲ ﮐﻨﺘﺮل ﻣﯽﺷﻮد ﺧﺎﻣﻮش ﺑﺎﻗﯽ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ، و ﭘﺲ از آن دوﺑﺎره ﮐﺎر ﺧﻮد را ﺷﺮوع ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﻣﻨﺒﻊ ذﻫﻦ و ﺗﻨﻔﺲ ﯾﮑﯽ اﺳﺖ. ﻓﮑﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ ذات ذﻫﻦ اﺳﺖ. ﻓﮑﺮِ « ﻣﻦ»  اوﻟﯿﻦ ﻓﮑﺮِ ذﻫﻦ اﺳﺖ، و آن ﻫﻤﺎن ﻣﻨﯿّﺖ "Ego  "   اﺳﺖ. ﭘﺲ ﺗﻨﻔﺲ از ﻫﻤﺎن ﻣﻨﺒﻌﯽ ﻣﯽآﯾﺪ ﮐﻪ « ﻣﻨﯿّﺖ » ﻣﯽآﯾﺪ. ﭘﺲ وﻗﺘﯽ ذﻫﻦ ﺧﺎﻣﻮش ﻣﯽﺷﻮد، ﺗﻨﻔﺲ ﮐﻨﺘﺮل ﻣﯽﺷﻮد، و وﻗﺘﯽ ﺗﻨﻔﺲ ﮐﻨﺘﺮل ﻣﯽﺷﻮد، ذﻫﻦ ﺧﺎﻣﻮش ﻣﯽﺷﻮد. اﻣﺎ در ﺧﻮاب ﻋﻤﯿﻖ ﮐﻪ ذﻫﻦ ﺧﺎﻣﻮش اﺳﺖ، ﺗﻨﻔﺲ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﻧﻤﯽﺷﻮد. اﯾﻦ ﮐﺎر ﺧﺪا اﺳﺖ، ﺗﺎ ﺷﺨﺺ ﻧﻔﺲ ﺑﮑﺸﺪ و دﯾﮕﺮان او را ﻣﺮده ﺗﺼﻮر ﻧﮑﻨﻨﺪ. در وﺿﻌﯿﺖ ﺑﯿﺪاري و اوج ﻣﺮاﻗﺒﻪﮐﻪ ﺷﺨﺺ در « ﻣﺮاﻗﺒﻪ
ﮐﺎﻣﻞ اﺳﺖ » ، وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ذﻫﻦ ﺧﺎﻣﻮش اﺳﺖ، ﺗﻨﻔﺲ ﮐﻨﺘﺮل ﺷﺪه اﺳﺖ. ﺗﻨﻔﺲ ﺷﮑﻞ ﻧﺎﺧﺎﻟﺺ ذﻫﻦ اﺳﺖ. ﺗﺎ زﻣﺎن ﻣﺮگ، ذﻫﻦ ﺗﻨﻔﺲ را در ﺑﺪن ﻧﮕﻪ ﻣﯽدارد؛ و وﻗﺘﯽ ﺑﺪن ﻣﯽﻣﯿﺮد، ذﻫﻦ ﺗﻨﻔﺲ را ﺑﺎ ﺧﻮدش ﻣﯽﺑﺮد. ﭘﺲ، روش ﮐﻨﺘﺮل ﺗﻨﻔﺲ ﻓﻘﻂ ﮐﻤﮑﯽ در ﺟﻬﺖ ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮدن ذﻫﻦ اﺳﺖ، وﻟﯽ ذﻫﻦ را ﻧﺎﺑﻮد ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ. ﻣﺪﯾﺘﯿﺸﻦ ﺑﺮ اﺷﮑﺎل ﺧﺪا، ﺗﮑﺮار ﻣﺎﻧﺘﺮاﻫﺎ « ذکر ، ﺗﮑﺮار اﺳﺎﻣﯽ ﺧﺪا» ،«  روزه ﮔﺮﻓﺘﻦ ﯾﺎ ﻣﺤﺪودﯾﺖﻫﺎي ﻏﺬاﯾﯽ» ، و ... ﻧﯿﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮐﻨﺘﺮل ﺗﻨﻔﺲ ﭼﯿﺰي ﺟﺰ ﮐﻤﮏﻫﺎﯾﯽ در ﺟﻬﺖ ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮدن ذﻫﻦ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ. در ﻣﺪﯾﺘﯿﺸﻦ ﺑﺮ اﺷﮑﺎل ﺧﺪا و ﺗﮑﺮار ﻣﺎﻧﺘﺮاﻫﺎ، ذﻫﻦ در ﯾﮏ ﻧﻘﻄﻪ ﻗﺮار ﻣﯽﮔﯿﺮد. ذﻫﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ در ﺣﺎل ﺣﯿﺮت و ﺷﮕﻔﺘﯽ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ. در ﭼﻨﯿﻦ ﻣﻮاﻗﻌﯽ ذﻫﻦ آن ﻣﻮﺿﻮعِ ﻣﺪﯾﺘﯿﺸﻦ ﯾﺎ ﻣﺎﻧﺘﺮا را ﻣﯽﮔﯿﺮد. وﻗﺘﯽ ذﻫﻦ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ اﻓﮑﺎر زﯾﺎدي ﮔﺴﺘﺮش ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ، ﺿﻌﯿﻒ ﻣﯽﺷﻮد، وﻟﯽ وﻗﺘﯽ آن اﻓﮑﺎر ﺣﻞ ﺷﺪﻧﺪ و رﻓﺘﻨﺪ، ذﻫﻦ در ﯾﮏ ﻧﻘﻄﻪ ﻣﺘﻤﺮﮐﺰ ﻣﯽﺷﻮد« در ﯾﮏ ﻧﻘﻄﻪ ﻗﺮار ﻣﯽﮔﯿﺮد»  و ﻗﻮي ﻣﯽﺷﻮد؛ در نتیجه، ﺑﺮاي ﭼﻨﯿﻦ ذﻫﻨﯽ، ﺟﺴﺘﺠﻮي « تفحص » ﺧﻮد راﺣﺖ ﻣﯽﺷﻮد.
  پرسش :  ﺗﺄﺛﯿﺮات ﺑﺎﻗﯿﻤﺎﻧﺪه‌ی اﻓﮑﺎر از ﭼﯿﺰﻫﺎ،  ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﻮجﻫﺎي اﻗﯿﺎﻧﻮس ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻣﯽروﻧﺪ، ﭼﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﺗﻤﺎم آنﻫﺎ ﻧﺎﺑﻮد ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ؟
   - ﺑﺎ ﺑﺎﻻﺗﺮ  و ﺑﺎﻻﺗﺮ رﻓﺘﻦ ﻣﺪﯾﺘﯿﺸﻦ ﺑﺮ ﺧﻮد، اﻓﮑﺎر ﻧﺎﺑﻮد ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ.

  پرسش: آﯾﺎ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﺄﺛﯿﺮات ﺑﺎﻗﯿﻤﺎﻧﺪه ﭼﯿﺰﻫﺎ ﮐﻪ ﮔﻮﯾﯽ از زﻣﺎن ﺑﯽ اﺑﺘﺪا ﻣﯽآﯾﻨﺪ، ﺣﻞ ﺷﻮﻧﺪ و ﺷﺨﺺ « ﺧﻮد » ﺧﺎﻟﺺ ﺑﺎﻗﯽ ﺑﻤﺎﻧﺪ؟
    - ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺪون ﻫﯿﭻ ﺷﮏ و ﺗﺮدﯾﺪي در ﻣﻮرد این‌که آﯾﺎ اﯾﻦ ﮐﺎر ﮐﻪ ﺳﺆال ﺷﺪ( ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﯾﺎ ﻧﯿﺴﺖ) ، ﺑﺎ ﭘﺎﻓﺸﺎري ﺑﻪ ﻣﺪﯾﺘﯿﺸﻦ «  ﺑﺮﺧﻮد »  اداﻣﻪ داد. ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﺷﺨﺼﯽ ﮔﻨﺎﻫﮑﺎر اﺳﺖ، ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﮕﻮﯾﺪ: « اوه، ﻣﻦ ﮐﻪ ﮔﻨﺎﻫﮑﺎرم و ﻧﻤﯽﺷﻮد.»  ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪﻃﻮر ﮐﺎﻣﻞ آن ﻓﮑﺮ « ﻣﻦ ﮔﻨﺎﻫﮑﺎرم»  را ﮐﻨﺎر ﺑﮕﺬارد و ﺑﺮ روي ﻣﺪﯾﺘﯿﺸﻦ ﺑﺮ « ﺧﻮد »  ﻣﺘﻤﺮﮐﺰ ﺷﻮد؛ اﯾﻦﮔﻮﻧﻪ ﻗﻄﻌﺎً ﻣﻮﻓﻖ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ. دو ﺗﺎ ذﻫﻦ وﺟﻮد ﻧﺪارد، ذﻫﻦ ﺧﻮب  و ذﻫﻦ ﺑﺪ؛  ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ذﻫﻦ اﺳﺖ. اﯾﻦ ﺗﺄﺛﯿﺮات ﺑﺎﻗﯿﻤﺎﻧﺪه ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ از دو ﻧﻮع ﻫﺴﺘﻨﺪ"ﻋﺎﻟﯽ "ﺧﻮب و " ﻏﯿﺮ ﻋﺎﻟﯽ" . وﻗﺘﯽ ذﻫﻦ ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﯿﺮات ﻋﺎﻟﯽ اﺳﺖ آن را ﺧﻮب ﻣﯽﻧﺎﻣﺪ، و ﺑﺮﻋﮑﺲ. ﺑﻪ ذﻫﻦ ﻧﺒﺎﯾﺪ اﺟﺎزه داد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭼﯿﺰﻫﺎي دﻧﯿﻮي  و ﻣﺮدم دﯾﮕﺮ ﺑﺮود. ﻫﺮﻗﺪر ﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﺮدم دﯾﮕﺮ ﺑﺪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻧﺒﺎﯾﺪ از آنﻫﺎ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮد. ﻫﻢ از ﺧﻮاﺳﺘﻪ"آرزو" و ﻫﻢ از ﻧﻔﺮت ﺑﺎﯾﺪ اﺟﺘﻨﺎب ﮐﺮد. ﻫﺮﮐﺴﯽ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻪ دﯾﮕﺮي ﻣﯽدﻫﺪ، ﺑﻪ ﺧﻮدش داده اﺳﺖ. اﮔﺮ اﯾﻦ واﻗﻌﯿﺖ درك ﺷﻮد، ﭼﻪ ﮐﺴﯽ از ﺑﺨﺸﺶ اﺟﺘﻨﺎب ﻣﯽﮐﻨﺪ؟ وﻗﺘﯽ «  ﺧﻮد » ﺷﺨﺺ ﺑﺮوز ﮐﻨﺪ، ﻫﻤﻪ ﺑﺮوز ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، و وﻗﺘﯽ ﺧﻮد ﺷﺨﺺ ﺧﺎﻣﻮش ﺑﺎﺷﺪ، ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ ﺧﺎﻣﻮش ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻫﺮاﻧﺪازه ﺑﺎ اﻧﺴﺎﻧﯿﺖ رﻓﺘﺎر ﮐﻨﯿﻢ، ﻫﻤﺎنﻗﺪر ﻧﺘﺎﯾﺞ ﺧﻮب ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﻢ. اﮔﺮ ذﻫﻦ ﺧﺎﻣﻮش ﺷﻮد، ﻓﺮد ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ در ﻫﺮﺟﺎﯾﯽ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﺪ.

  پرسش:  ﭼﻪ ﻣﺪﺗﯽ ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﺟﺴﺘﺠﻮ « تفحص » را ﺗﻤﺮﯾﻦ ﮐﺮد؟
    - ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺗﺄﺛﯿﺮاﺗﯽ از ﭼﯿﺰﻫﺎ در ذﻫﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺟﺴﺘﺠﻮي « تفحص » (ﻣﻦ ﮐﯿﺴﺘﻢ؟) اداﻣﻪ داد. وﻗﺘﯽ ﻓﮑﺮي آﻣﺪ، ﺑﺎﯾﺪ از ﻃﺮﯾﻖ ﺟﺴﺘﺠﻮ « تفحص » در ﻫﻤﺎن ﻣﻨﺸﺄش ﻧﺎﺑﻮد ﺷﻮد.

  پرسش:  ذات « ﺧﻮد » ﭼﯿﺴﺖ؟
   - ﻓﻘﻂ « ﺧﻮد » اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺣﻘﯿﻘﺖ وﺟﻮد دارد. ﺟﻬﺎن، روح ﻓﺮد، و ﺧﺪا، ﻇﻮاﻫﺮي در آن ﻫﺴﺘﻨﺪ.  اﯾﻦ ﺳﻪ ﺑﺎﻫﻢ ﻇﺎﻫﺮﺷﺪه و ﺑﺎﻫﻢ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ. ﺧﻮد ﭼﯿﺰي اﺳﺖ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ  ﺑﻪﻃﻮر ﮐﺎﻣﻞ ﻫﯿﭻ ﻓﮑﺮِ « ﻣﻦ » ﻧﯿﺴﺖ، اﺳﺖ. اﯾﻦ را ﺳﮑﻮت ﻣﯽﻧﺎﻣﻨﺪ. « ﺧﻮد» ﺧﻮدِ ﺟﻬﺎن اﺳﺖ، « ﺧﻮد » ﺧﻮدِ « ﻣﻦ»  اﺳﺖ، « ﺧﻮد » ﺧﻮدِ ﺧﺪا اﺳﺖ؛ ﺗﻤﺎم اﯾﻦﻫﺎ ﺧﻮد اﺳﺖ، ﻫﻤﺎن ﺷﯿﻮا. ( در قرآن آمده: نفخه فیه من الروحی. دمیدم از روح خودم در او . این سرآغاز انسان خدایی است )

  پرسش: آﯾﺎ ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ آﻓﺮﯾﺪه‌یﺧﺪا ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ؟
    - ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﺑﺪون آرزو « ﺧﻮاﺳﺘﻪاي » ، ﺗﻼش ﯾﺎ ﺗﺼﻤﯿﻤﯽ ﻃﻠﻮع ﻣﯽﮐﻨﺪ، و با ﺣﻀﻮر ﺻﺮف ﺧﻮد ﺑﺎﻋﺚ اﯾﺠﺎد آﺗﺶ، ﺷﮑﻮﻓﻪ دادن، ﺑﺨﺎر ﺷﺪن آب، و ... ﻣﯽﺷﻮد. ﻫﻤﯿﻦﻃﻮر ﮐﻪ ﻋﻘﺮﺑﻪ ﻗﻄﺐﻧﻤﺎ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﻣﻐﻨﺎﻃﯿﺲ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﭼﺮﺧﺪ، ﺑﺎ ﺣﻀﻮر ﺻﺮف ﺧﺪاﺳﺖ ﮐﻪ روحﻫﺎي ﺣﺎﮐﻢ ﺗﺤﺖ ﺳﻪ وﻇﯿﻔﻪ ﮐﯿﻬﺎﻧﯽ ﯾﺎ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ پنج ﮔﺎﻧﻪ پنج  ﻻﯾﻪ ﺧﺪاﯾﯽ، وﻇﺎﯾﻒ ﺧﻮد را ﻣﻄﺎﺑﻖ ﮐﺎرﻣﺎﻫﺎي ﺧﻮدﺷﺎن اﻧﺠﺎم داده و ﺳﮑﻮن ﻣﯽﮔﯿﺮﻧﺪ.  ﺧﺪا ﻫﯿﭻ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﯾﺎ ﮐﺎرﻣﺎﯾﯽ ﻧﺪارد. اﯾﻦﻫﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ وﻇﺎﯾﻒ زﻣﯿﻨﯽاي ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﺗﺄﺛﯿﺮي ﻧﺪارﻧﺪ، ﯾﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻗﺎﺑﻠﯿﺖﻫﺎ ﯾﺎ ﻋﺪم ﻗﺎﺑﻠﯿﺖﻫﺎي چهار ﻋﻨﺼﺮ دﯾﮕﺮ ﮐﻪ ﺑﺮﺗﻤﺎم ﻓﻀﺎي ﻣﻮﺟﻮد ﺗﺄﺛﯿﺮي ﻧﺪارﻧﺪ.

   پرسش:  از ﻣﯿﺎن ﺗﻤﺎم ﭘﺎرﺳﺎﯾﺎن« روﻧﺪﮔﺎن راه درك ﺧﻮد» ، ﺑﺰرگﺗﺮﯾﻦ ﮐﺪام اﺳﺖ؟
     - ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺧﻮدش را ﺑﻪﺗﻤﺎﻣﯽ ﺑﻪ " ﺧﻮد " ﮐﻪ ﺧﺪا اﺳﺖ ﻣﯽدﻫﺪ، ﺑﺎﻻﺗﺮﯾﻦ اﺳﺖ. ﯾﻌﻨﯽ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﻪﻃﻮر داﺋﻢ و ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ در ﺧﻮد اﺳﺖ و ﻫﯿﭻ ﻓﻀﺎﯾﯽ ﺑﺮاي ﻫﺮ ﻓﮑﺮي ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از ﺧﻮد ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﯽﮔﺬارد. ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺮ دوش ﺧﺪا ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﻮد، او ﺑﺮ ﻋﻬﺪه ﻣﯽﮔﯿﺮد. ازآﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻗﺪرت ﻋﺎﻟﯽ ﺧﺪا ﺑﺎﻋﺚ ﮔﺮدش و ﺣﺮﮐﺖ ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ ﻣﯽﺷﻮد، ﭼﺮا ﻣﺎ ﺑﻪﺟﺎي واﮔﺬار ﮐﺮدن ﺧﻮد ﺑﻪ او، ﺧﻮدﻣﺎن را ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻧﮕﺮان اﯾﻦ ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﭼﻪﮐﺎري ﺑﺎﯾﺪ اﻧﺠﺎم داد و ﭼﻪﮐﺎري ﻧﺒﺎﯾﺪ اﻧﺠﺎم داد؟ وﻗﺘﯽ ﻣﯽداﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﻗﻄﺎر ﺑﺎرﻫﺎ را ﻣﯽﺑﺮد، ﭼﺮا وﻗﺘﯽ ﺳﻮار ﻗﻄﺎر ﺷﺪﯾﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻤﺪانﻫﺎی‌مان را ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺧﻮدﻣﺎن در دﺳﺖ ﯾﺎ ﺑﺮ دوش ﻧﮕﻪ دارﯾﻢ و آنﻫﺎ را ﺑﺮ ﮐﻒ ﻗﻄﺎر ﻧﮕﺬاﺷﺘﻪ و راﺣﺖ ﻧﺒﺎﺷﯿﻢ؟

 پرسش: ﻋﺪم واﺑﺴﺘﮕﯽ ﭼﯿﺴﺖ؟
      - وﻗﺘﯽ اﻓﮑﺎر ﺑﺮوز ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، اﮔﺮ آنﻫﺎ را ﺑﻪﺗﻤﺎﻣﯽ ﻧﺎﺑﻮد ﮐﻨﯿﻢ ﺑﻪﻃﻮريﮐﻪ ﭼﯿﺰي ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﺎﻧﺪ، اﯾﻦ را ﻋﺪم واﺑﺴﺘﮕﯽ ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ. ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺜﻞ ﻏﻮاﺻﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاي ﻣﺮوارﯾﺪ ﺑﻪ ﮐﻒ درﯾﺎ  ﻣﯽرود، ﻫﻤﯿﺸﻪ در درون ﺧﻮد رﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ و آن ﻣﺮوارﯾﺪ « ﺧﻮد » را ﺑﻪ دﺳﺖ آورده ﺑﺎﺷﯿﻢ.

  پرسش:  آﯾﺎ ﺧﺪا و ﮔﻮرو « اﺳﺘﺎد ﻣﻌﻨﻮي- ﻋﺎرف»  ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ در رﻫﺎﺳﺎزي روح ﺗﺄﺛﯿﺮ ﺑﮕﺬارﻧﺪ؟
     - ﺧﺪا و ﮔﻮرو ﻓﻘﻂ راه رﻫﺎﯾﯽ را ﻧﺸﺎن ﻣﯽدﻫﻨﺪ، روح را رﻫﺎ ﻧﻤﯽﺳﺎزﻧﺪ. درواﻗﻊ ﺧﺪا و ﮔﻮرو ﯾﮑﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﮐﻪ ﭘﺮﻧﺪهاي ﮐﻪ در دﻫﺎن ﺑﺒﺮ اﻓﺘﺎده راه ﮔﺮﯾﺰي ﻧﺪارد، آﻧﯽ ﮐﻪ در ﻣﺤﻀﺮ ﮔﻮرو ﺗﺤﺖ ﻣﺮاﻗﺒﺖ اﺳﺖ ﻫﻢ ﻧﯿﺰ راﻫﺶ را ﮔﻢ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ، اﻣﺎ ﻫﺮ ﮐﺲ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻼش ﺧﻮدش را دررﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺮي ﮐﻪ ﺧﺪا و ﮔﻮرو ﻧﺸﺎن ﻣﯽدﻫﻨﺪ اﻧﺠﺎم دﻫﺪ.

  پرسش:  آﯾﺎ ﺑﺮاي ﺷﺨﺼﯽ ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺮ رﻫﺎﯾﯽ را ﻣﯽرود ﻻزم اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﺤﻮه ﮐﺎرﮐﺮد و اﺻﻮل واﻗﻌﯿﺖ را ﺑﺪاﻧﺪ؟
   - درﺳﺖ ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ آﺷﻐﺎل را دور ﺑﺮﯾﺰد، ﻧﯿﺎزي ﻧﺪارد ﺑﺪاﻧﺪ آن ﭼﯿﺴﺖ و آن را ﺗﺤﻠﯿﻞ ﮐﻨﺪ، ﺷﺨﺼﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ ﺧﻮد را درك ﮐﻨﺪ ﻫﻢ ﻧﯿﺎزي  ﻧﺪارد ﮐﻪ اﺻﻮل واﻗﻌﯿﺖ را ﺑﺪاﻧﺪ ﯾﺎ اﯾﻦﮐﻪ ﻣﺸﺨﺼﺎت آن را ﺟﺴﺘﺠﻮ ﮐﻨﺪ؛ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺎري ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮑﻨﺪ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم آن ﻃﺒﻘﻪﺑﻨﺪيﻫﺎ و ﻣﺸﺨﺼﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺧﻮد را ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮده اﺳﺖ دور ﺑﺮﯾﺰد « ﭘﺲ ﺑﺰﻧﺪ.»  دﻧﯿﺎ را ﺑﺎﯾﺪ ﯾﮏ ﺧﻮاب داﻧﺴﺖ.

  پرسش:  آﯾﺎ ﺗﻔﺎوﺗﯽ ﺑﯿﻦ ﺧﻮاب وﺑﯿﺪاري اﺳﺖ؟
   -ﺟﺰ اﯾﻦﮐﻪ ﺧﻮاب دﯾﺪن ﮐﻮﺗﺎه اﺳﺖ و ﺑﯿﺪاري ﺑﻠﻨﺪ، ﻓﺮق دﯾﮕﺮي ﻧﯿﺴﺖ. ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﮐﻪ اﺗﻔﺎﻗﺎت ﺑﯿﺪاري در ﺣﺎﻟﺖ ﺑﯿﺪاري واﻗﻌﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﻨﺪ، ﺧﻮابﻫﺎ ﻫﻢ در ﺧﻮاب  واﻗﻌﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﻨﺪ. در ﺧﻮاب ذﻫﻦ ﯾﮏ ﺑﺪن دﯾﮕﺮ ﻣﯽﮔﯿﺮد. ﻫﻢ در ﺧﻮاب و ﻫﻢ ﺑﯿﺪاري، اﻓﮑﺎر، ﻧﺎمﻫﺎ، و اﺷﮑﺎل ﻫﻤﺰﻣﺎن رخ ﻣﯽدﻫﻨﺪ.

  پرسش:  آﯾﺎ ﺧﻮاﻧﺪن ﮐﺘﺎب ﺑﺮاي رﺳﯿﺪن ﺑﻪ رﻫﺎﯾﯽ ﻓﺎﯾﺪه دارد؟
    - ﻤﺎم ﮐﺘﺎبﻫﺎ ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺮاي آزاد « رﻫﺎ » ﺷﺪن ﺑﺎﯾﺪ ذﻫﻦ را ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮد؛ ﻣﺠﻤﻮع آﻣﻮزهﻫﺎي آنﻫﺎ اﯾﻦ اﺳﺖ. وﻗﺘﯽ اﯾﻦ داﻧﺴﺘﻪ ﺷﺪ، دﯾﮕﺮي ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ ﮐﺘﺎب ﺧﻮاﻧﺪن  ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﻧﯿﺴﺖ. ﺑﺮاي ﺳﺎﮐﺖ ﮐﺮدن ذﻫﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺟﺴﺘﺠﻮي « تفحص »  ﺧﻮد در درون رﻓﺖ، اﯾﻦ ﺟﺴﺘﺠﻮ « تفحص » را ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽﺗﻮان ﺑﺎ ﮐﺘﺎب اﻧﺠﺎم داد؟ «  ﺧﻮد »  را ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن « ﺧﺮد ﺧﻮد»  ﺷﺨﺺ داﻧﺴﺖ. ﺧﻮد در درون پنج  ﻏﻼف اﺳﺖ، ﮐﻪ ﮐﺘﺎبﻫﺎ ﺧﺎرج از آنﻫﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ازآن‌جا ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﮐﻨﺎر ﻧﻬﺎدن اﯾﻦ پنج ﻏﻼف ﺧﻮد را ﺟﺴﺘﺠﻮ ﮐﺮد، ﻧﻤﯽﺗﻮان در ﮐﺘﺎبﻫﺎ اﯾﻦ ﮐﺎر را ﮐﺮد. زﻣﺎﻧﯽ ﻣﯽرﺳﺪ ﮐﻪ ﺷﺨﺺ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﮐﻪﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪ را ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﺪ.

  پرسش : ﺷﺎدي « خوشبختی » ﭼﯿﺴﺖ؟
    - ﺷﺎدي « خوشبختی » ﺧﻮِد ذات « ﺧﻮد»  اﺳﺖ؛  ﺷﺎدي و « ﺧﻮد »  ﯾﮏﭼﯿﺰ ﻫﺴﺘﻨﺪ. در ﻫﯿﭻﭼﯿﺰي در دﻧﯿﺎ ﻫﯿﭻ ﺷﺎدي‌اي وﺟﻮد ﻧﺪارد. ﻣﺎ ﺑﺎ ﻧﺎداﻧﯽ ﺧﻮد اﯾﻦﻃﻮر ﺑﺮداﺷﺖ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﺷﺎدي را ﻣﯽﺗﻮان از ﭼﯿﺰﻫﺎ ﺑﻪ دﺳﺖ آورد. وﻗﺘﯽ ذﻫﻦ ﺑﯿﺮون ﺑﺮود، ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ را ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ. در ﺣﻘﯿﻘﺖ، وﻗﺘﯽ ﺧﻮاﻫﺶﻫﺎي او ﺑﺮآورده ﺷﺪﻧﺪ، ﺑﻪ ﻣﮑﺎن ﺧﻮدش ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ و از ﺷﺎدي‌اي ﮐﻪ « ﺧﻮد»  اﺳﺖ ﻟﺬت ﻣﯽﺑﺮد. در وﺿﻌﯿﺖ ﺧﻮاب، ﻏﺶ، و اوج ﻣﺮاﻗﺒﻪ، وﻗﺘﯽ ﮐﻪ آن ﭼﯿﺰِ ﺧﻮاﺳﺘﻪﺷﺪه ﺑﻪدﺳﺖآﻣﺪه ﯾﺎ آﻧﭽﻪ دوﺳﺖ ﻧﺪاري ﺣﺬفﺷﺪه، ذﻫﻦ ﺑﻪ درون ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدد و از  « ﺧﻮد» ﺷﺎدي ﺧﺎﻟﺺ ﻟﺬت ﻣﯽﺑﺮد. ﭘﺲ ذﻫﻦ ﺑﻪﻃﻮر ﻣﺘﻨﺎوب و داﺋﻢ از« ﺧﻮد » ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻪ و ﺑﻪ آن ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدد. زﯾﺮِ درﺧﺖ ﺳﺎﯾﻪ ﺧﻮش‌آﯾﻨﺪ اﺳﺖ، آن ﺑﯿﺮون زﯾﺮ آﻓﺘﺎب ﻫﻢ ﮔﺮﻣﺎ ﺳﻮزاﻧﻨﺪه اﺳﺖ. ﺷﺨﺼﯽ ﮐﻪ زﯾﺮ آﻓﺘﺎب ﺑﻮده وﻗﺘﯽ وارد ﺳﺎﯾﻪ ﺷﻮد ﺣﺲ ﺧﻨﮑﯽ ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﻦﻃﻮر از ﺳﺎﯾﻪ ﺑﻪ آﻓﺘﺎب ﻣﯽرود و ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدد ﯾﮏ ﻧﺎدان "اﺣﻤﻖ" اﺳﺖ. ﺧﺮدﻣﻨﺪ  ﻫﻤﯿﺸﻪ در ﺳﺎﯾﻪ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ. ذﻫﻦ ﻓﺮدي ﮐﻪ ﺣﻘﯿﻘﺖ را ﻣﯽداﻧﺪ ﻫﻢ در ﺑﺮﻫﻤﻦ « ﺧﻮد » ﺑﺎﻗﯽ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ. اﻣﺎ ذﻫﻦ ﯾﮏ ﻣﺮد ﺟﺎﻫﻞ ﺑﻪ ﺑﯿﺮون ﺑﻪ دﻧﯿﺎ ﻣﯽرود و وﻗﺘﯽ ﺣﺲ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﮐﺮد ﻣﺪﺗﯽ ﺑﻪ ﺑﺮﻫﻤﻦ « خود »  ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدد. درواﻗﻊ، آﻧﭽﻪ دﻧﯿﺎ ﻧﺎﻣﯿﺪه ﻣﯽﺷﻮد ﻓﻘﻂ ﻓﮑﺮ اﺳﺖ. وﻗﺘﯽ آن دﻧﯿﺎ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﺷﺪ، ﯾﻌﻨﯽ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﻓﮑﺮي وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ، ذﻫﻦ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ را ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ؛ و وﻗﺘﯽ ﮐﻪ دﻧﯿﺎ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ، وارد ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﻣﯽﺷﻮد.

  پرسش: ﺑﯿﻨﺶ ﺧﺮدﻣﻨﺪاﻧﻪ « ﺣﮑﯿﻤﺎﻧﻪ»  ﭼﯿﺴﺖ؟
   - ﺧﺎﻣﻮش و آرام و راﺣﺖ ﻣﺎﻧﺪن اﺳﺖ. ﺑﺮاي ﺧﺎﻣﻮش و آرام و راﺣﺖ ﻣﺎﻧﺪن، ذﻫﻦ ﺑﺎﯾﺪ در ﺧﻮد ﺣﻞ ﺷﻮد. ﺗﻠﻪﭘﺎﺗﯽ و داﻧﺴﺘﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ و آﯾﻨﺪه و اﯾﻦﺟﻮر ﻣﺴﺎﺋﻞ رﺑﻄﯽ ﺑﻪ ﺑﯿﻨﺶ ﺧﺮدﻣﻨﺪاﻧﻪ ﻧﺪارﻧﺪ.

   پرسش: راﺑﻄﻪ ﺑﯿﻦ ﺣﮑﻤﺖ « ﺧﺮد»  و آرزو ﻧﺪاﺷﺘﻦ « ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻦ»  ﭼﯿﺴﺖ؟
   - آرزو ﻧﺪاﺷﺘﻦ ﺣﮑﻤﺖ اﺳﺖ. آنﻫﺎ ﻓﺮﻗﯽ ﻧﺪارﻧﺪ، ﯾﮑﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻦ ﯾﻌﻨﯽ اﯾﻦﮐﻪ ذﻫﻦ را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﻧﺒَﺮد. « ﺣﮑﻤﺖ » ﻫﻢ، ﻇﺎﻫﺮ ﻧﺒﻮدن ﻫﯿﭻﭼﯿﺰي اﺳﺖ. ﺑﻪﻋﺒﺎرت دﯾﮕﺮ، در ﺟﺴﺘﺠﻮي آﻧﭽﻪ ﻏﯿﺮ از « ﺧﻮد»  اﺳﺖ ﻧﺒﻮدن، آرزو ﻧﺪاﺷﺘﻦ ﯾﺎ ﻋﺪم واﺑﺴﺘﮕﯽ اﺳﺖ؛ و ﺗﺮك ﻧﮑﺮدن « ﺧﻮد» ﻫﻢ ﺣﮑﻤﺖ اﺳﺖ.

  پرسش:  ﻓﺮق تفحص و ﻣﺪﯾﺘﯿﺸﻦ ﭼﯿﺴﺖ؟
   - برای ﯾﮏ ﺷﺨﺺ ﺑﺮﻫﻤﻦ  «ﺧﻮد» ، « تفحص » ﺷﺎﻣﻞ ﺣﻔﻆ ذﻫﻦ در « ﺧﻮد » اﺳﺖ.  ﻣﺪﯾﺘﯿﺸﻦ ﺷﺎﻣﻞ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ " ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯿﻢ " « ﺧﻮد وﺟﻮدآﮔﺎﻫﯽ »،  ﺳﻌﺎدت ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ، اﺳﺖ.

   پرسش:  رﻫﺎﯾﯽ « آزادي »  ﭼﯿﺴﺖ؟
   -  تفحص ﺑﻪ درون « ﺧﻮد ﺷﺨﺺ » ﮐﻪ در اﺳﺎرت اﺳﺖ، و درك « ذات ﺣﻘﯿﻘﯽ » ﺷﺨﺺ.

ماهیت حقیقی ما و حجاب ظاهری آن - روپرت اسپایرا

از  خودتان این سوال را بپرسید، آن چیست که از تجربه‌ی من آگاه است و آن را می‌شناسد؟
وقتی در این‌جا صحبت از تجربه می‌شود، منظورم ذهن و بدن و دنیا است . تمام آن‌چه که از ذهن تجربه می‌کنیم، افکار و تصاویر هستند. تمام آن‌چه از بدن تجربه می‌کنیم، اگر چشمان‌مان بسته باشد،  حواس‌هایمان هستند؛  تمام آن‌چه از دنیا تجربه می‌کنیم، ادراکات هستند که شامل ، بینایی، شنوایی، چشایی، لامسه و بویایی است.
آن چیست که از همه‌ی این‌ها آگاه است؟
 به آن چیزی برو که از تجربه‌هایت آگاه است و آن‌ها را می‌شناسد.
آن چیست که از فکری که اکنون در سرت است آگاه است؟ آن هر فکری می‌تواند باشد و مهم نیست که چه فکری است.
آن چیست که از هر صدایی که اکنون برای شما ظاهر می‌شود آگاه است؟ و اگر چشمانت باز باشد از منظره اتاق آگاه است؟
این چیزی که حس می‌کنم و به آن صورتم و دست و پایم می‌گویم؟
تمام این چیزها شناخته می‌شوند یا تجربه می‌شوند. ما آن‌ها را می‌شناسیم، از آن‌ها آگاهیم. چطور این اتفاق می‌افتد؟ با چه چیزی؟ در این رابطه درست همان‌طور که خورشید چیزها را روشن می‌کند و آن‌ها را رویت پذیر می‌کند، به همین صورت این «چیز » که ما آن را « من » می‌نامیم تمام تجارب را روشن کرده و آن‌ها را قابل شناخت می‌کند.    
   این چیزی که از افکار و تصاویر ما آگاه است، مشخصن خودش از افکار و تصاویر ساخته نشده . افکار و تصاویر ظاهر می‌شوند ما از آن‌ها آگاهیم و سپس از بین می‌روند.  و « من » با هر آن‌چه که از افکار و تصاویر آگاه است باقی می‌ماند و از فکر، احساس یا ادراک بعدی آگاه است.  افکار از بین می‌روند و اما « من » از بین نمی‌رود. با افکارت مرا دنبال نکن. مرا در تجربه‌ات دنبال کن.
   این درباره‌ی فلسفه‌ی عدم ثنویت نیست. بلکه درباره ماهیت تجربه است.  و تنها راه برای کشف ماهیت حقیقی تجربه، کاوش خود تجربه است. این هر آن‌چه که هست از حواس بدنی آگاه است.  مانند حسی که در صورت یا پا داریم ( حس مور مور شدن )  به‌طور مشخص خودش از حواس ساخته نشده ، حواس ظاهر می‌شوند، شکوفا می‌شوند و در نهایت از بین می‌روند. اما « من » یعنی همانی که از این   احساسات آگاه است ؛ با این حواس ظاهر، شکوفا یا محو نمی‌شود. حواس می‌آیند و می‌روند، اما « من » حاضر باقی می‌ماند. پس این واضح است که من یعنی هر آن‌چیزی که دقیقن «  من » هستم،  نمی‌تواند از این حواس متناوب ساخته شده باشد. و به همین ترتیب تمام دیدنی‌ها، صداها، طعم‌ها، بافت‌‌ها و بوها ظاهر می‌شوند و از بین می‌روند.  اما « من » باقی می‌ماند. هیچکدام از این‌ها ما را نمی‌سازند.
     پس اولین چیزی که کشف کردیم،  اگر فقط به تجربه مانوس مستقیمی از خودمان رجوع کنیم و به افکار پیشین مراجعه نکنیم متوجه می‌شویم که؛ آن‌چه که من هستم از فکر، حواس وادراک ساخته نشده است.  چه چیز دیگری به‌طور قطع درباره « من » از این تجربه مستقیم می‌توانیم بفهمیم؟
   به‌طور مسلم می‌دانیم که من حاضر و آگاه هستم. اگر حاضر نبودم نمی‌توانستم این کلمات را بشنوم یا بخوانم. و به همین ترتیب اگر آگاه نبودم نمی‌توانستم از افکار ، احساسات و ادراکات آگاه باشم. بنابراین آن یک حقیقت بدیهی آشکار است که آن‌چیزی که ما ذاتن هستیم و آن‌چیزی که من حقیقتن هستم، حاضر و آگاه است. این دو کیفیت که در ظاهر دو تا هستند از من جدایی ناپذیرند. ذاتی من هستند، بودن و آگاه بودن، یا بودن و دانستن. به همین دلیل است که گاهی به من به عنوان آگاهی اشاره می‌شود، به معنی حضور آگاهی، پس به عبارتی معنی کلمه‌ی آگاهی می‌شود. حضور آن‌چیزی که آگاه است.  و « من »  نام رایجی است که ما معمولا به آن حضور آگاه می‌دهیم.
   در این کاوش تجربه ما یک دفعه تبدیل به این حضور آگاهی نمی‌شویم،  ما فقط متوجه می‌شویم که ، آه بله درست است؛ من افکار، احساسات ، حئاس، ادراکات و یا ترکیبی از این‌ها نیستم. در تمام زندگی این‌ها می‌آیند و می‌روند. اما « من » همان است که « همیشه حاضر » و آگاه از این چیزهای گذرا است. ما یک‌دفعه تبدیل به این همیشه حاضر نمی‌شویم. ما فقط متوجه می‌شویم که آن همان چیزی است که ما همیشه بوده‌ایم.
  پس به‌جای این‌که خودتان را یک فکر ، احساس، حواس، ادراک یا ترکیبی از آن‌ها در نظر بگیرید که آن یک ذهن و بدن است؛  خودتان را به عنوان این حضور آگاه احساس کنید و بشناسید. فرهنگ ما به ما آموزش داده و ما را شرطی کرده تا باور کنیم، و در نهایت احساس کنیم که این حضور آگاهی که من هستم با مجموعه افکار، احساسات، حواس و ادراکات یکی هستم. که آن با ذهن و بدن یک‌سان است. در نتیجه این هم هویت شدگی غیر واقعی این شناخت ساده از وجود خودمان که از خویش آگاه است ظاهرن پوشیده شده است.
و بنابراین به‌نظر می‌رسد که هویت حقیقی خودش را از دست داده است. و به‌جای آن تبدیل به مجموعه‌ای از چیزها شده است. بنابراین این آگاهی که من هستم به نظرمی‌رسد که تبدیل به ذهن و بدن شده است. به عبارت دیگر ما نادیده می‌گیریم. یا به عبارتی افکار، این شناخت ساده از وجودمان که از خودش آگاه است را نادیده گرفته یا فراموش می‌کنند. در عوض تصور می‌کند آن‌چه که هستیم فقط مجموعه‌ای از افکار و احساسات موقت و محدود است.
  این باور و احساسات اخیر که چیزی که من اساسن هستم از افکار  ، احساسات، حواس و ادراکات ساخته شده حجاب آن خویشی که من حقیقتن هستم می‌شود و آن را با یک خویش خیالی جایگزین می‌کند. خویش ساخته شده از افکار و احساسات. لکثر مردم تمام زندگی‌شان را وقف خدمت به ترس‌ها و خواسته‌های این خویش خیالی می‌کنند.
    این باور و احساس که چیزی که من هستم، با فرم‌های محدود و موقت بدن و ذهن یکی است مسئول اصلی بدبختی در زندگی‌مان است. و هم‌چنین مسئول کشمکش و در گیری‌هایی است که در درون با خودمان و بین خانواده ، جوامع و ملت‌ها داریم. و فقط به این خاطر که علت اصلی  بدبختی‌‌مان نادیده گیری، چشم پوشی یا فراموشی خویش حقیقی‌مان است.
بنابراین درمان اصلی این بدبختی کشف خودمان است. یعنی بار دیگر خودمان را همان‌طور که حقیقتن هستیم بشناسیم. یعنی همان آگاهی‌ای که در آن افکار، احساسات، حواس و ادراکات ظاهر می‌شوند که توسط آن این چیزها شناخته می‌شوند. و در نهایت همه آن‌ها به‌واسطه‌ی آن‌ ساخته شده‌اند.
   چه چیز دیگری به‌طور قطع می‌توانیم درباره‌ی خودمان بدانیم؟
ما قطعن می‌دانیم که « من هستم » و این منی که من هستم نه تنها حاضر است، بلکه آگاه هم هست.  این چیزی بدیهی و بدون ‌تردید است. حال ببینید که آیا می‌توانید محدودیتی در آن چیزی که از تجربیات‌تان آگاه است پیدا کنید؟ اگر توجه را به سمت محتوای تجربیات ببریم؛ یعنی به سمت افکار، احساسات، حواس و ادراکات ، متوجه می‌شویم که همه آن‌ها مشخصن محدود هستند. آن‌ها آغاز می‌شوند و به پایان می‌رسند، می‌آیند و می‌روند.
حال سعی کن تا توجهت را به سمت آن چیزی که از تجربیاتت آگاه هست ببری. درباره‌اش فکر نکن بلکه تلاش کن تا حقیقتن این‌کار را انجام بدهی. توجهت را به‌سمت آن‌چیزی ببر که در حال حاضر از افکار، احساسات، حواس و ادراکات آگاه است. به کدام سمت رفتی؟ به کدام جهت می‌روید؟ هر جهتی به نظر می‌رسد که اشتباه باشد. هر جهتی همیشه به سمت چیزهای بیرونی ختم می‌شود و نه به سمت آنی که خودش از چیزها آگاه است. مانند این‌ است که استاده باشیم و تلاش کنیم تا یک قدم به سمت خودمان برویم. نمی‌توانیم این‌کار را انجام دهیم.  و دلیلی که نمی‌توانیم توجه‌مان را به سمت خودمان ببریم این است که « خویش ما » چیزی بیرونی نیست.
 ما فقط می‌توانیم توجه‌مان را به سمت چیزها ببریم؛ هر چند که آن‌چیز لطیف و نامحسوس باشد. مانند احساسات و افکار.
اما خویش ما یعنی همان همیشه حاضر از جنس چیزها نیست، به‌طوری که گاهی به آن «هیچ» « نه ، چیز » می‌گویند. نه چیز خالی، خالی از چیزهای ظاهری و آشکار. مانند فضای خالی، البته آن‌ فضای خالی نیست. بلکه چیزی شبیه به فضای خالی است. به عبارت دیگر آن ذاتن خالی است. حالا آیا می‌توانید مرزی برای آن فضای آگاهی پیداکنید؟
 درباره‌اش فکر نکن آن فلسفه نیست. بلکه در تجربه‌ات به دنبالش بگرد. آیا می‌توانی حد و مرزی برای آن چیزی که از تجارب آگاه است پیدا کنید؟ جایی که تجربه از آن شروع می‌شود یا متوقف می‌شود. با دقت ببینید که هر حد و مرزی که ممکن است به آن برسیم چیزی است که ما درکش می‌کنیم ( از جنس چیزها است ) ما آن چیزی هستیم که از آن موضوع ادراک شده آگاه است.  اما خودمان « خوش‌مان » ادراک شدنی و شناختنی نیست. به عبارت دیگر چیزی که درک می‌کنیم یا می‌شناسیم آن چیزی نیست که ما هستیم. بلکه چیزی است که ما ازآن آگاه هستیم.
  آیا تا کنون دقت کرده‌اید که هرآن چیزی که ما می‌شناسیم یا از آن آگاه هستیم محدود است؟ دوباره برگرد و سعی کن تا در آن چیزی که حقیقتن هستی محدودیتی پیدا کنی. از افکار درباره این موضوع سوال نکنید. زیرا افکار خواهند گفت که شما محدود هستید، و این‌که شما مرد یا زن هستید. و شما بدنی با وزن ، رنگ و قد معین هستید،  سنی دارید، پیر می‌شوید و چیزهایی از این قبیل. از آن‌چیزی که حقیقتن شما را می‌شناسد بپرسید. آنی که شما را می‌شناسد یا از شما آگاه است؛ خود « خویش » حقیقی شما است، همان آگاهی. این همان‌چیزی است که در موقعیتی قرار دارد تا درباره خودش بداند. از خودت یعنی « آگاهی » بپرس که ، آیا من هیچ محدودیتی در خودم می‌شناسم یا تا کنون تجربه کرده‌ام؟ آیا در خودم حد و مرز و محدودیتی پیدا می‌کنم؟   به همین طریق در تجربه‌ی حال حاضرتان کشف کنید که ما محدودیتی برای ذهن و جهان پیدا می‌کنیم ؟ اما نه در خودمان.
    این اولین کشف بزرگ درباره خودمان است.  چیزی که من حقیقتن هستم هیچ محدودیتی ندارد. آگاهی هیچ محدودیتی درون خود نمی‌شناسد. وحال از خودت سوال دیگری بپرس. آیا من خودم را نیز مانند که چیزی که می‌آید و می‌رود تجربه می‌کنم؟ دوباره تکرار می‌کنم، از افکارت نپرس که در این‌باره چه فکر می‌کند؟ چون‌که افکار می‌گویند، بله تو همیشه ظاهر و غایب می‌شوی، می‌خوابی بیدار می‌شوی، به‌دنیا آمده‌ای و خواهی مرد.  به افکار مراجعه نکن بلکه از خودت بپرس.  که آیا حقیقتن دانشی یعنی تجربه‌ای از ظاهر و غایب شدن خودش دارد؟ اگر واقعن این پرسش را ساده و صادقانه از خودمان بپرسیم، به یک نتیجه گیری ساده و شگفت‌انگیز خواهیم رسید، حال من یعنی آگاهی هرگز خودم را در شرایط ظاهر شدن یا غیب شدن تجربه نکرده‌ام. من هیچ دانش و تجربه‌ای از خودم در حال خواب و بیداری و متولد شدن و مرگ  ندارم. افکار، احساسات و ادراکات در من ظاهر می‌شوند و ناپدید می‌شوند. اما من همراه با آن‌ها ظاهر و غایب نمی‌شوم. ( من باور ندارم که هرگز نبوده باشم. این احساسی است که در بیشتر ما وجود دارد. )
     این دومین کشف بزرگ درباره خودمان است. چیزی که من حقیقتن هستم « همیشه حاضر » است. این دو اکتشاف، بزرگترین کشفی هستند که کسی می‌تواند درباره خودش داشته باشد. من نا محدود و همیشه حاضر هستم. بی‌کران و ابدی. اگر چه این کشفی فوق‌العاده جدید نیست؛ یا تجربه‌ای خارق‌العاده و جدید. درواقع این اصلن یک تجربه نیست. بلکه آن رونمایی از ماهیت همیشه حاضر اما نادیده گرفته شده و فراموش شده‌ی خودمان است.  درست مانند این است که در حین نگاه کردن به تصاویر متغیر در فیلم، توجه‌مان به صفحه نمایش همیشه حاضر برود. به‌جای غرق شدن در داستان فیلم که ترکیبی از چیزهایی است که می‌آیند و می‌روند، ما متوجه می‌شویم که صفحه نمایش هرگز نمی‌آید و نمی‌رود.
 چیزها درون تصویر دارای محدودیت و سرنوشت هستند. آن‌ها ظاهر می‌شوندو از بین می‌روند، می‌آیند و می‌روند اما صفحه‌ای که بر روی آن ظاهر می‌شوند و در کل به واسط‌ی آن‌ آن‌ها وجود دارند، سهمی در محدودیت و سرنوشت آن‌ها ندارد. هنگامی‌که بازیگر درون فیلم در دنیا سفر می‌کند، صفحه نمایش همراه آن نمی‌رود. دیدن صفحه نمایش یک تجربه جدید نیست. شما همیشه مشغول دیدن آن هستید. اما معمولن بدون این‌که به آن توجه کنید صفحه نمایش درون فیلم ظاهر نمی‌شود. آن قسمتی از فیلم نیست. با این وجود آن اصالت نامحدود و همیشه حاضر خودش را دارد. به همین ترتیب این خودی که من کشف کردم نامحدود و همه‌جا حاضر است. آن یک تجربه یا رویداد جالب نیست. آن در واقع یک تجربه هم نیست.  بلکه آن کشف ماهیت نامحدود و همه‌جا حاضر خویش حقیقی خودمان است.
   حال این مکاشفه ممکن است تاثیری عمیق بر ذهن و بدن داشته باشد. یا ممکن است در وهله اول تقریبن به آن بی‌توجهی نشود. با این حال اگر این تاثیرات چشمگیر پر رنگ و لعاب به‌وجود بیایند. آن‌ها حقیقت شفاف و بی‌رنگ ماهیت اصلی ما نیستند بلکه آن‌ها فقط اثرات جانبی‌اش در ذهن و بدن هستند.  کشف ماهیت حقیقی‌مان خود یک تجربه نیست. آن شفاف و بی‌رنگ است، ذهن قسمتی از این اکتشاف نیست. اسم مرسوم برای این مکاشفه و شهود، روشن ضمیری یا بیداری است.  اما در اغلب موارد ما روشن ضمیری یا بیداری را با تجربه‌ای عجیب غریب در ذهن و جسم اشتباه می‌گیریم. به همین ترتیب تصور می‌کنیم که روشن ضمیری یک رویداد خارق‌العاده است که یک نفر در بین میلیون‌ها نفر اگر خوش شانس باشد بعد از سی‌سال تمرین معنوی به‌آن خواهد رسید. با این‌حال روشن ضمیری یک رویداد نیست. یک تجربه نیست. آن به سادگی شناخت هستی خودمان همان‌گونه که هست است. آن از خودش آگاهاست، نامحدود و همیشه حاضر است.
   چیزی که من حقیقتن هستم، محدودیت‌های ذهن و جسم را در بر ندارد. درست برخلاف این‌که چیزی عجیب غریب باشد این ساده‌ترین و بدیهی‌ترین و معمولی‌ترین شناخت از وجود خودمان است. که همه ما هفت میلیارد نفر کاملن آن‌را می‌شناسیم. اگر چه اکثرن بدون این‌که از آن آگاه باشند. در واقع دقیقن همین‌طور است زیرا آن بسیار ساده، آشنا، معمول و مانوس است. که تقریبن در همه موارد این شناخت ساده از هستی خودمان و آگاهی از خودش نادیده گرفته یا فراموش می‌شود. و در نتیجه‌ی این نادیده گرفتن خودمان ما معتقدیم و احساس می‌کنیم که ماهیت حقیقی‌مان مجموعه‌ای از افکار، احساسات، حواس و ادراکات است.
 با این اعتقاد آن من حقیقی یکتای آگاهی به نظر پوشانده می‌شود و یک خویش موهوم پا به عرصه‌ی وجود می‌گذارد. این خویش موهوم خیالی  متشکل از آگاهی به‌همراه یک باور و یک احساس است. که آن‌ آگاهی محدودیت و سرنوشت ذهن و بدن را به اشتراک می‌گذارد . این خویش محدود موقت در واقع هرگز به‌وجود نمی‌آید. بلکه فقط از دیدگاه وهمی آن فکر و احساس است که به نظر می‌رسد وجود داشته باشد. به عبارت دیگر این خویش خیالی ، فقط ازدیدگاه محدود و ناهمگون خودش این‌چنین است.
  برای آن خویش حقیقی آگاهی یعنی تنها چیزی که حقیقتن از خودش آگاه است، آن در حقیقت  هرگز محدود نبوده، نه ظاهر می‌شود و نه از بین می‌رود. ظاهرن به خاطر این ماهیت حقیقی فراموش شده.  زندگی اکثر مردم وقف خدمت کردن به این خویش خیالی می‌شود. فکر کردن، احساس کردن، عمل کردن، درک کردن و رابطه داشتن همه از طرف آن صورت می‌گیرد. به این خاطر که این خویش خیالی فقط از افکار و احساسات به‌وجود آمده و آگاهی را فقط به ذهن و بدن محدود می‌کند. آن وجودی ضعیف و شکننده است و همیشه نیاز دارد تا از خودش محافظت کند.  در صورتی که آن من حقیقی و یگانه به هیچ محافظت و نگه‌داری نیاز ندارد. آن حقیقتن در تجربه‌ی خودش حاضر مطلق است. بنابراین به کوچکترین تلاشی برای بودن و محافظت نیازی ندارد.
 در مقابل خویش خیالی منفصل نیاز به نگه‌داری و مراقبت مداوم دارد. فعالیت مداوم افکار یا احساسات در واقع این خویش جدا و منفصل به معنای واقعی، یک موجود مستقل نیست.  بلکه آن فعالیتی از افکار و احساسات است. خویش منفصل آن چیزی نیست که ما حقیقتن هستیم. بلکه آن‌چیزی است از افکار و احساسات .
   حال به خودتان برگردید و بپرسید: آیا من می‌توانم پریشان شوم؟
  منظورم این نیست که افکار یا احساسات می‌توانند پریشان شوند یا نه؟  چرا که به‌خوبی می‌دانیم که آن‌ها با کوچکترین تحریکاتی آشفته می‌شوند. از خودتان بپرسید که آیا من یعنی آگاهی تا کنون هرگز تجربه‌ای از ناراحتی و پریشانی داشته‌ام؟ درست مانند این است که از فضای خالی بپرسید که آیا تا کنون آشفته و مختل شده است؟
   با دقت ببینید که آن‌چه شما حقیقتا هستید هر چقدر هم که ذهن، بدن و دنیا آشفته باشند آن حقیقتن نمی‌تواند آسیب ببیند. تو، من، در هرکسی که این آشفتگی ظاهر می‌شود که توسط آن شناخته می‌شود ودر نهایت توسط آن ساخته می‌شود. خویش شما نمی‌تواند توسط آن مختل و آشفته شود. درست همان‌طور که اگر شما بلند شوید، برقصید یا مبارزه کنید هیچ اتفاقی برای فضای خالی اتاق نخواهد افتاد.
     به عبارت دیگر آن صلح و آرامش مختل نشدنی که مستقل از شرایط و اتفاقات است ماهیت ذاتی و همیشه حاضر ما است.  حال اگر ما از خودمان بپرسیم که آیا وجود خودمان نقصان پذیر است؟ جواب همین است، ذهن ممکن است که چیزی کم داشته باشد ، بدن ممکن است چیزی کم داشته باشد ، دنیا ممکن است چیزی کم داشته باشد . اما شما، من ؛ یعنی این حضور آگاهی تهی و باز در درونش هیچ نقصان و کمبودی نمی‌شناسد. آن همیشه فقط با بودن با خودش راضی و خرسند است. همین‌طور رضایت، شادی و وسعادت ماهیت همیشگی آن است.
  بنابراین شادی و آرامش در هر موقعیتی و تحت هر شرایطی دو کیفیت همیشه حی « زنده »  و حاضر ما هستند. به این‌ترتیب زمانی‌که خویش توهمی « من ذهنی » ظاهرن به‌وجود می‌آید؛ آن من یگانه و حقیقی آگاهی به ظاهر پوشیده می‌شود و همراه با آن آرامش و شادی طبیعی‌اش « ذاتی‌اش » نیز در حجاب می‌رود. به همین دلیل است که هنری دیوید ثوروی شاعر می‌گوید:
    اکثر انسان‌ها زندگی‌های بی‌فروغ ناامیدانه‌ای را پیش می‌برند زمانی که خویش توهمی ظاهرن به‌وجود می‌آید شادی و آرامش درونی که ناشی از شناخت ساده‌ای از حقیقت خودمان است ، ظاهرن پوشیده می‌شود این خویش توهمی « من ذهنی » لحظه‌ی حال را ترک می‌کند؛ ( یعنی همان‌جایی که آگاهی جاودانه در آن‌جا ساکن است. ) و به سمت آینده و گذشته حرکت می‌کند و به‌دنبال چیزی می‌گردد تا بتواند این شادی از دست رفته را بازسازی کند. سرنوشت خویش خیالی « من ذهنی » این‌گونه است؛ فرار همیشگی از لحظه حال به سمت گذشته و آینده جایی که امید دارد تا چیزی، موقعیتی یا رابطه‌ای را پیدا کند تا آن شادی و آرامش را که در اشتیاقش هست را برایش فراهم نماید. اما همان‌طور که همه از قبل  می‌دانیم، این خویش منفصل هرگز ارضا نمی‌شود. آن همیشه نا امید و سر خورده است. هرگر آن چیزی را که می‌خواهد پیدا نمی‌کند. به محض آن‌که چیز مورد نیازش را پیداکند،  دیگر آن را نمی‌خواهد. و این ماجرای جستجوی بی‌پایان برای یافتن آرامش و شادی در آینده‌ای ناموجود ادامه خواهد داشت. به هر حال هرگز پیدایش نمی‌کند و ماهم هرگز آن چیزی را که آن جستجو می‌کند پیدانخواهیم کرد. زیرا در جهتی اشتباه به دنبال آن می‌گردد.
   بعضی اوقات حد مشخصی از سرخوردگی و شکست از چیزهای بیرونی که در قلمورو ذهن، بدن و دنیا اتفاق می‌افتد باعث می‌شود که به درون بچرخیم و درباره کسی که جستجو می‌کند تحقیق کنیم.  چر چقدر توجه‌مان را به سمت آن می‌بریم، آن خویش موقتی محدود جستجو‌گر را واقعا پیدا نمی‌کنیم.  بلکه آن حضور آگاهی باز، خالی، مختل نشدنی و ذاتن خرسند را پیدا خواهیم کرد. آن خودش را همیشه حی و حاضر و نامحدود و بدون تلاطم و نقصان پیدا می‌کند و تشخیص می‌دهد .
   این اکتشاف،  تجربه‌ی آرامش و شادی است که خویش توهمی در جستجویش بود. با این‌حال خویش توهمی هرگز نمی‌تواند آن تجربه شادی و آرامشی را که مشتاقش هست را بیابد یا داشته باشد. زیرا حضور ظاهری‌اش حجاب آن است. به عبارتی دیگر خویش منفصل در جستجوی آرامش و شادی است مانند پروانه‌ای که در جستجوی شعله است. شعله تمام آن‌چیزی است که پروانه می‌خواهد و در عین‌حال همان چیزی است که نمی‌تواند داشته باشد.  آرامش و شادی هم تمام آن چیزی است که خویش منفصل مشتاقش است و نمی‌تواند داشته باشد. همین‌که پروانه شعله‌ای که مشتاقش بود را لمس کند خواهد مرد. این روش پروانه برای شناخت شعله است. با مردن بر آن با تبدیل شدن به آن. به همین‌ترتیب این روشی است که خویش توهمی آن‌چه که مشتاقش هست را کشف می‌کند؛ با مردن برآن . خویش توهمی هرگز نمی‌تواند آرامش و شادی را بشناسد یا داشته باشد.فقط می‌تواند بمیرد یا محو شود. این محو شدن و انحلال تجربه‌ی آرامش و شادی است.
   همه‌ی آن‌چه که حقیقتن در زندگی دنبالش بودیم در شناختی ساده از هستی خودمان همان‌طور که هست ساکن است. وآن همیشه برای هفت میلیارد نفر در دسترس است . هرگز به‌طور کامل پوشیده نمی‌شود. درست مانند این‌که سیاه‌ترین تصویر هم هرگز نمی‌تواند به‌طور کامل صفحه نمایش را بپوشاند. بنابراین حتاتاریک‌ترین احساسات ما هم هرگز به‌طور واقعی نمی‌توانند نور آگاهی‌ای را که این احساسات درآن ظاهر می‌شوند و با آن شناخته می‌شوند و به‌واسطه‌ی آن ساخته می‌شوند را بپوشانند.
    تمام آن‌چه نیاز است این‌که به تجربه‌مان بنگریم و شجاعت زندگی کردن با پیامدهای آن‌چه که پیدا کرده‌ایم را داشته باشیم. از آن‌جایی‌که این مفهوم اغلب حداقل تا همین اواخر در قالب‌های فرهنگی هند ، چین و تبت یا سایر فرهنگ‌های خاور دور دیده شده تمایل به حال و هوای شگفت‌آور و عجیب آن فرهنگ‌ها دارد، اگر چه هیچ چیز عجیب و غیر عادی درباره شناخت ساده از وجود خودمان همان‌طور که هست وجود ندارد.
    هند، چین و تبت شاید عجیب و شگفت‌آور باشند؛  اما شناخت ساده از وجود خودمان خودش را به عنوان این حضور نامحدود زاده نشده‌ی نامیرا می‌شناسد. این ساده‌ترین و بدیهی‌ترین و معمولی‌ترین درک و شناخت است. بدیهی است که آن در اغلب موارد نادیده گرفته شده یا فراموش مي‌شود. ما ناگهان تبدیل به چیزی نامحدود و همیشه حاضر نمی‌شویم. بلکه متوجه می‌شویم که این همان چیزی است که ما از ازل تا به ابد بوده‌ایم.
    متوجه می‌شویم که توسط نگرش‌های غالب فرهنگ‌مان طوری هیپنوتیزم شده بودیم تا باور کنیم که ماهیت حقیقی‌مان با محدودیت و سرنوشت ذهن و بدن مشترک است. نام غریبی که به این ادراک می‌دهند روشن ضمیری یا بیداری است. اما به دلیل ارتباط این کلمات با تجربیات رنگارنگ فوق‌العاده‌ای در بدن و ذهن است که این شناخت ساده از هستی خودمان این شناخت ساده از خودش با یک تجربه‌ی غیر معمول در ذهن بدن اشتباه گرفته شده است.
  نوعی تجربه‌ی فوق‌الهاده یا تجربه‌ای غایی در ذهن بدن باور داریم که اگر به اندازه‌ی کافی مراقبه کنیم یا به سختی تمرین کنیم در نهایت ممکن است که تجربه‌ی روشن ضمیری داشته باشیم. در نتیجه ما در بیرون هر نوع تمرینی انجام می‌دهیم و امیدواریم که این راه‌های مختلف به اندازه کافی خوب عمل کنند. به اندازه‌ی کافی نزد استادانی برویم یا به هند میرویم؛ به اندازه‌ی کافی برای مراقبه می‌نشینیم. هر کاری که انجام می دهیم در نهایت ما این تجربه فوق‌العاده روشن ضمیری را به دست خواهیم آورد.
   اگر چه روشن ضمیری یک تجربه نیست. بیداری تجربه‌ای در ذهن و بدن نیست. این شناختی ساده از هستی خودمان همان‌طور که هست است.   این تشخیص و شناسایی ماهیت همیشه حی و حاضر و نامحدود ما است.  این شناسایی ممکت است منجر به آرامشی عمیق در ذهن و بدن شود.  جایی که تنش‌ها و گره‌های درونی آرام می‌شوند. و این آرامش ممکن است باعث شود تا امواج انرژی به‌طور موقت از ذهن و بدن عبور کنند . این « حس »  است که خارق‌العاده است.  این حس است که ممکن است برای چند دقیقه ، چند ساعت یا چند هفته فوق‌العاده به‌نظر برسد. اما این تنها یک اثر جانبی و موقت است که معمولا با روشن ضمیری اشتباه گرفته می‌شود.
    روشن ضمیری بی رنگ است، شفاف است و در ذهن ظاهر نمی‌شود .  نمی‌تواند توسط ذهن مورد توجه قرار بگیرد . چیزی که ذهن به آن توجه می‌کند این رویدادهای رنگارنگ شگفت‌آور هستند.  کتاب‌ها می‌توانند درباره‌ی چنین چیزی بنویسند « تجربه روشن ضمیری » و بعد ما این کتاب‌هایی که درباره چنین تجربه‌ی شگفت‌آوری است را می‌خوانیم و می‌گوییم:
- آه این هرگز برای من اتفاق نخواهد افتاد. بنابریان من باید دوباره آن را موکول به آینده کنم.  و چنین تجربه‌ای را جستجو کنم.
    و سوء تفاهم این‌جاست که بیداری یا روشن ضمیری یک تجربه نیست. آن در ذهن بدن ظاهر نمی‌شود. در واقع در بعضی از موارد اثر آن بر روی «  ذهن بدن »  تقریبن غیر قابل تشخیص است.  در اصل ممکن است برای مدتی هیچ نشانه‌ای بر روی بدن ذهن نداشته باشد.  می‌تواند بی‌سر و صدا رخ بدهد و درست مانند این‌که:
  - اه چه جالب! چرا تاکنون به آن توجه نکرده بودم؟
  این تشخیص و شناسایی ساده از هستی خودمان، این تشخیص یا به‌یاد آوردن خودش  عمیقن نوع تفکر و در نهایت نوع احساسی است که نسبت به خودمان داریم را تغییر می‌دهد. ما را رها می‌سازد. حقیقتن ما را از این باور و احساس که آن‌چه که هستیم مجموعه‌ای از افکار، احساسات و حواس است، رها می‌کند.
 آن مانع ظهور افکار، احساسات و حواس نمی‌شود.  اما به این باور که « من‌ آن افکار و احساسات و حواس هستم» خاتمه می‌دهد.  تا مدتی ممکن است بر حسب عادت بر اساس روند سابق ظاهر شوند .  ما چندین دهه بر اساس آن خویش منفصل محدود فکر کردیم، احساس کردیم،  ادراک و عمل کردیم. و این افکار ، احساسات، اعمال و این‌چیزها یک شبه به پایان نمی‌رسند. آن‌ها ادامه پیدا می‌کنند اما دیگر با این اعتقاد که آن‌ها مربوط به یک فرد واقعی و حقیقی هستند تغذیه نمی‌شوند. آن‌ها رفته رفته کم‌رنگ شده و نهایتن محو می‌شوند.
  در آن جایگاه ما شروع به فکر کردن، احساس، عمل و درک می‌کنیم. اما این دفعه از طرف آن خویشی که اکنون می‌دانیم و احساس می‌کنیم که خودمان هستیم.  ما دیگر از طرف خویش منفصل محدود و توهمی عمل نمی‌کنیم. یعنی خویشی که از ذهن و بدن ساخته شده است.  و در نهایت این ادراک جدید شروع به پخش شدن در تمام حوزه‌های زندگی‌مان می‌کند.
   نه تنها در رابطه با نوع تفکرمانبلکه در رابطه با احساس‌مان؛ و همین‌طور نه تنها در رابطه با نوع احساس‌مان ، بلکه نوع و روشی که جهان را درک می‌کنیم. روشی که بدن‌مان را حس می‌کنیم، و هم‌چنین نوع برخوردمان با دیگران آن تجربه را از درون به بیرون منتقل می‌کند.
   پس در مراقبه‌ها و تعمق‌هایی که خواهیم داشت کل این قلمرو را کشف و بررسی خواهیم کرد. ما این باور و احساس مرسوم را مورد بررسی قرار خواهیم داد که ، آن چیزی که من هستم از ذهن و بدن ساخته شده است ، بارها و بارها کشف خواهیم کرد که، آن چیزی که من هستم،" از آگاهی ناب ، خالی و شفاف ساخته شده است" . به اکتشاف آگاهی ادامه می‌دهیم. آگاهی خودش را تجربه می‌کند تا تجربه خودمان را کشف کنیم که  ما درون‌مان هیچ دانش واقعی نسبت به محدودیت و سرنوشت نداریم. به این معنا که، آگاهی هیچ دانش و تجربه‌ای نسبت به هرگونه محدودیت و تقدیری در درونش وجود ندارد . کشف خواهیم کرد که چگونه این درک تجربی بر نوع احساس که داریم نوعی که با هم‌دیگر در ارتباط هستیم. بر نوع درک‌مان از دنیا اثر می‌گذارد.  با این حال این به‌اصطلاح روشن ضمیری ، این چیزی که از جنس رویدادها نیست و شفاف است و روشن ضمیری خوانده می‌شود  فقط نیمی از مسیر است و نباید بیش از حد بزرگش کنیم.
   بعد از این به‌اصطلاح بیداری، فرایندی بی‌پایان وجود دارد که در آن بدن، ذهن و دنیا به تدریج توسط این درک تجربی تحت شعاع قرار می‌گیرند. آن‌ها به تدریج با نور آگاهی اشباع شده و تغییر شکل می‌دهند. ( متعالی می‌شوند ) آن فرایندی بی‌پایان است و هرگز نمی‌توانی بگویی به پایان رسیده. خویش منفصل به‌پایان می‌رسد. یا خویش توهمی « من ذهنی » منفصل به پایان می‌رسد. اما عمق این ادراک در زندگی‌مان، تسلط بر عمق قلمرو تجربه با این تجربه‌ی جدید هرگز به‌پایان نخواهد رسید. برای همیشه عمیق‌تر و عمیق‌تر ادامه خواهد داشت.  

Ramana Maharshi - Abide As The Self رامانا ماهارشی - به عنوان خود بمانید

ترجمه کلیپ
رامانا ماهارشی - به عنوان خود بمانید

 
   مدیتیشن طبیعت واقعی شما است. اکنون شما آن‌را مدیتیشن می‌نامید زیرا افکاری وجود دارد که حواس شما را پرت می‌کنند. وقتی این افکار از بین بروند، در حالتی که از افکار خلاص می‌شوید تنها می‌مانید و این طبیعت واقعی شما است.
    ما همیشه به عنوان خود برتر وجود داریم. فقط باید با جستجوی منبع ایگو یا نفس « من » توجه و از این واقعیت بیدار شویم و در خودی که همیشه هستیم بمانیم. این راه خودکاوی است. مسیر خودکاوی فرد را از ترس و آشفتگی بی‌وقفه ناشی از باور واقعی بودن نفس رهایی و از توهم نفس رهایی می‌بخشد ،  فرد آزادی واقعی و آرامش غایی را تجربه می‌کند. این مسیری است که انسان را از دوگانگی ظاهری فرد و جهان به سعتدت واقعی ذات خود می‌برد. از طریق این بیداری برای خودآگاهی حتا به نگاهی اجمالی ناقص، فرد شروع به درک واقعیتی می‌کند که محدود به جهان    « من » نیست و این جریان آگاهی در نهایت به عنوان « خود » آشکار می‌شود. «آگاهی خالص »  خوشبختی ذات انسان است و ناشی از علل بیرونی نیست، شخص باید خود را درک کند تا ذخیره شادی بی‌آلایشی را باز کند.
    او نیاز ندارد چیز جدید به‌دست آورد. او فقط باید ایده‌های نادرست و معادلات بیهوده‌ی خود را رها کند. به‌جای انجام آن، سعی می‌کند چیزی عجیب و مرموز به چنگ بیاورد. زیرا معتقد است که خوشبختی او جای دیگری است.
     شما محدودیت‌هایی را بر ماهیت واقعی نامحدود خود تحمیل می‌کند. سپس گریه می‌کنید که تو، مخلوقی متناهی هستی! این یا آن تمرین را انجام می‌دهی تا از محدودیت‌های موجود فراتر روی. اما اگر همان تمرین‌های تو وجود محدودیت‌هایی را فرض کند، چگونه می‌تواند به شما در فراتر رفتن از آن‌ها کمک کند؟
  با از بین بردن موانعی که باعث می‌شود فکرکنید، « خود‌» از قبل محقق شده است، و منجر به خود شناسی می‌شود. مطمئنن خودپرستی فورمول خالی نیست،‌بلکه بیشتر از تکرار یک امر مقدس است. اگر پرسش من کیستم؟ اگر پرسشی صرفا ذهنی باشد، ارزش چندانی نخواهد داشت.
   خودپرستی شامل تکرار شفاهی « من، من » نیست. بلکه در جستجو با استفاده از ذهن عمیقن درون‌گرا است. که « من » از کجا سرچشمه می‌گیرد؟ فکر کردن به « این من نیستم » یا « من آن هستم » ممکن است در تحقیقق کمک کننده باشد، اما نمی‌تواند تحقیق واقعی باشد.
  خودکاویی می‌تواند این حقیقت را آشکار کند که نه نفس و نه ذهن واقعا وجود ندارند. فرد قادر می‌شود که وجود خالص و تمایز ناپذیر خود مطلق را درک کند.
    تنهایی در ذهن است. ممکن است کسی در قطر دنیا باشد و آرامش ذهنی خود را حفظ کند. چنین کسی در خلوت است. دیگری ممکن است به جنگل برود، اما هم‌چنان نتواند ذهن خود را کنترل کند، نمی‌توان گفت که او در خلوت است. تنهایی تابعی از ذهن است. اگر فردی در خود ثابت بماند، فعالیت‌ها هم‌چنان ادامه خواهد داشت و موفقیت او تحت تاثیر قرار نمی‌گیرد. او نباید تصور کند که انجام دهنده است.
   آن نیرویی که نباید با هر نامی آن را بخوانی که بدن را به‌وجود آورد، مراقب او خواهد بود، که فعالیت‌هایی که بدن قرار است انجام بدهد، انجام شود.  احساس من کار می‌کنم، مانع است.
  پرسش: پس چه کسی کار می‌کند؟
   رامانا ماهارشی: برای کار کردن یا دست کشیدن از کار هیچ تلاشی نکنید. تلاش تو اسارت است.
                     « هوشیاری ، بدون فکر بدن »
    معنای واقعی تجربه‌ی معنوی  : اگر کسی تماشا کند که مفهوم « من » از کجا نشات می‌گیرد، ذهن جذب آن می‌شود. منبعی که صدای مانترا از آن تولید می‌شود، ذهن در آن جذب می‌شود. آن را با هر نامی صدا بزنید، خدا، خود، قلب یا جایگاه آگاهی، همه‌اش همین‌طور است.  نکته‌ای که باید درک کرد این است. آن « قلب » به معنای  هسته‌ی وجود فرد است. مرکزی که بدون آن هیچ چیزی وجود ندارد، هر چه که باشد.
   پرسش: ذهن چگونه در قلب فرو می‌رود؟
   رامانا ماهارشی: ذهن اکنون خود را متنوع و به عنوان جهان می‌بیند، اگر تنوع آشکار نباشد در ذات خود باقی می‌ماند، آن قلب است.  ورود به قلب ، یعنی بدون حواس پرتی ماندن. قلب تنها واقعیت است. ذهن تنها یک مرحله‌ی گذرا است. « خود » ماندن ورود به قلب است.  
   تسلیم نفس، همان خود شناسی است و هر کدام دلالت بر خویشتن داری دارد. تسلیم تنها زمانی می‌تواند موثر واقع شود که با آگاهی کامل از معنای تسلیم واقعی انجام شود. چنین دانشی پس از تحقیق و تامل به دست می‌آید و همواره به تسلیم شدن ختم می‌شود.
    « تسلیم یعنی، تسلیم شدن به علت وجودش. »
    با تصور این‌که چنین منبعی خدای خارج از شما است، خود را فریب ندهید. این منبع در درون « خود » است. خودتان را به آن بسپارید. این به آن معناست که شما باید منیع خود را جستجو کنید و در آن ادغام شوید.
   ذهن نیروی شگفت انگیزی است که در « خود ذاتی» وجود دارد آن چیزی که در این بدن برمی‌خیزد، همان‌طور که « من » ذهن است. اگر ذهن که ابزار معرفت است و اساس همه‌ی فعالیت‌ها است فرو کش کند ، ادراک جهان به عنوان یک واقعیت  عینی متوقف می‌شود . تحقیق کن که ذهن چیست و ناپدید می‌شود. چیزی به‌نام ذهن جدا از فکر وجود ندارد.
    رفع شبهات فایده‌ای ندارد. اگر یک شبهه را برطرف کنیم، شک دیگری به‌وجود می‌آید و شک و شبهه پایانی نخواهد داشت. تمام شبهات زمانی از بین می‌رود که شک و منبع آن پیدا شود. بهدنبال منبع شک کن در می‌یابی کهاو واقعن وجودندارد. شک متوقف شود، شک و تردیدها از بین خواهد رفت.
هنگامی که ذهن در قلب جذب شود « من ـ EGO  » که مرکز انبوه افکار است ناپدید می‌شود و آگاهی ناب یا « خود » که در تمام حالات ذهن وجود دارد، به تنهایی درخشان باقی می‌ماند. این حالت جایی که کوچکترین اثری از فکر نیست، هستی واقعی « خود » است . « رامانا ماهارشی ، غوطه‌ور در درخشش خود بود » این نور تمایز ناپذیر آگاهی ناب است که نور منعکس شده ذهن کاملا در آن جذب می‌شود.  
   نه صفات خوب و نه صفات بد وجود ندارد. « خود » عاری از هر کیفیتی است. اگر وحدت وجود داشته باشد دو گانگی نیز وجود خواهد داشت. عدد یک باعث وجود اعداد دیگر می‌شود. حقیقت نه یک است نه دو . همان‌طور است که هست.
   پرسش: وقتی تلاشی برای هدایت زندگی درست،  و تمرکز فکر بر روی خود انجام می‌شود؛ اغلب سقوطو شکسته می‌شود. چه چیزی باید انجام شود؟
   راماها ماهارشی پاسخ داد: در پایان درست می‌شود. انگیزه‌ی ثابت عزم شما وجود دارد که پس از هر سقوط دوباره شما را روی پای خود می‌نشاند و به‌تدریج از بین می‌رود، همه موانع برطرف می‌شوند و جریان شما قوی‌تر می‌شود. همه چیز در نهایت درست می‌شوند. عزم ثابت، چیزی است که لازم است. در کتب معنوی آمده که : باید به پرورش صفات خوب ادامه داد و بدین ترتیب برای رهایی آماده شد، اما برای کسانی که راه خودکاوی را می‌پیمایند، تلاش‌شان برای پرورش همه‌ي صفات خوب کافی است. آن‌ها نیازی به انجام کارهای دیگری ندارند.
 پرسش: چگونه می‌توان به « خود » پی برد؟
پاسخ: با غلبه بر عادات ذهنی.
پرسش: چگونه بر عادات ذهنی غلبه کنیم؟
پاسخ: با پی بردن به خود.
پرسش: پس این دور باطل است؟
پاسخ: این نفس است که چنین مشکلاتی را پیش می‌آورد، موانعی ایجاد می‌کند و سپس دچار سردرگمی  « پارادوکس‌» های ظاهری می‌شود. دریابید که چه کسی پرس و جو می‌کند؟ و خود پیدا خواهد شد.
    « سعادت در خودکاوی قرار دارد و هر چیزی « دل » می‌خواهدو ناآگاهی از این‌که ما هستیم، دردسر بزرگ است. این مشکل در زندگی مااست؛ و وقتی می‌بینیم چه کسی هستیم، برکت باور نکردنی را در تمام مدت از هر راه ممکن می‌یابیم.
   داروی « راه‌‌حل » مشکل ما این است دریابیم چه کسی مشکل دارد؟
راماناماهارشی از راهی حمایت می‌کند که به نظر بسیار کاربردی و علمی است و نیاز به تمرین دارد، اما این، راه است. نگاهی به این‌که اول شخص مفرد بودن چگونه است؟ زمان حال . به‌جایی این‌که بیرون باشید، از دور به خودتان نگاه کنید. اصلن از دور به خودت نگاه کن، به چه چیزی نگاه می‌کنی؟ این‌جا چه شکلی است؟ مانند خیره شدن به جایی خالی است.
 راماناماهارشی: شخصی ممکن است خود را شاگرد یا فدایی من بداند.  من کسی را شاگرد خود نمی‌دانم. به نظر همه شبیه به هم هستند، من  به آن‌ها چه بگویم؟ مرشد شکل ظاهری نیست. هدایت حتا بعد از مرگ نیز ادامه دارد. بنابراین نیازی به ایجاد نسب یا فراهم آوردن انتقال برای ادامه نیست.
  شما « خود » هستیدهیچ چیز جز « خود » و هر چیز دیگر فقط تخیل است.
   پس این‌جا و اکنون فقط خود باشید؛ نیازی نیست به جنگل فرار کنید یا خود را در اتاق ببندید. به فعالیت‌های ضروری خود ادامه دهید، اما خود را از معاشرت با انجام دهنده آن‌ها رها کنید. « خود » شاهد است ، تو او هستی .
   راماناماهارشی نشان دادکه قلب نام دیگری برای خدا یا خود است.
   راماناماهارشی: او را قلب می‌نامند زیرا منبعی است که جهان از او سرچشمه می‌گیرد. قلب جسمانی نیست. در سانسکریت قلب « هریدایا » است که به معنی، آن‌چه مرکز است . «ن چیزی است که افکار از آن سرچشمه می‌گیرند و بر اساس آن وجود دارند و یا از کجا حل می‌شوند. قلب مرکز همه‌چیز است. قلب نامتناهی است.
   رامانا با استناد به چهل بیت وجود می‌نویسد:
  اگر واقعیت وجود نداشت، آیا علم به هستی وجود داشت؟ عاری از هر اندیشه، واقعیت در دل است، سرچشمه‌ی همه‌ی اندیشه‌ها و از این‌رو قلب نامیده می‌شود. پس چگونه می‌شود در آن تامل کرد؟ بودن آن‌گونه که در قلب است، تفکر آن است. به عنوان مثال،   اسطوره خودشناسی « آتماویدا» را در نظر بگیرید « در غواصی در اعماق قلب من کی هستم؟ و از کجا افکار نا پدید می‌شوند؟  و آگاهی از خود به عنوان « من » در حفره قلب هر سالکی ظاهر می‌شود. این همان بهشت است. همان سکون است. سرای سعادت.
   در حالی که به نظر می‌رسد تضاد آشکاری در بیان فداکاری و آموزه‌های عقلانی‌تر در مورد خود شناسی وجود دارد. در حقیقت هیچ جدایی بین این دو وجود ندارد.
   تاکید راماناهارشی بر تمرکز بی‌پرده‌ی فرد در تلاش من کیستم؟ و از کجا؟ مستلزم پایدارترین وقف برای خودکاوی است. جوهر عبادت، « مجردی ذهن » است. شما مرشد خود هستید، نه کسی که بیرون است و به شما آموزش می‌دهد. این‌را کسی که واقعا آن‌را درک کرده است می‌تواند بداند. نه توسط شخص دیگری. مرشد « گورو » درون شما است. « خود » آن مرشد است. نه شناخته شده نه خارج از هیچ‌کس. پس ساکت خواهی ماند. جستجوی خود در خارج را متوقف کنید تا به آرامشی پایدار در درون خود دست یابید. این‌را باید تمرین کرد، جایی شنید یا خواند.
  واقعیت خودتان هستید، چیزی برای درک درآن وجود ندارد. تنها چیزی که لازم است این است که شما باید از در نظر گرفتن غیر واقعی به عنوان واقعی چشم پوشی کنید. آگاهی بی تلاش و انتخاب؛  وضعیت واقعی ما است. اگر بتوانیم به آن برسیم یا در آن باشیم، اشکالی ندارد. اما عمومن بدون تلاش نمی‌توان به آن رسید. تلاش برای مراقبه‌ی عمدی تمام گرایش‌های دیرینه‌ی ذهن را به بیرون می‌برد و آن را به‌سوی اشیا بیرونی سوق می‌دهد.
   همه‌ی این افکار را باید رها کرد و ذهن را به درون خود معطوف کرد. از این رو ، تلاش برای اکثر مردم ضروری است.
پرسش:  ذهن همیشه سرگردان است. دست خودم نیست.
 ماهارش: سرگردانی طبیعت ذهن است. تو عقل نیستی. ذهن بالا می‌آید و فرو می‌رود. این ناپایدار و گذرا است. در حالی‌که شما ابدی هستید.
   شناخت خود، فقط خود بودن است. زیرا وجود دومی وجود ندارد. این خودشناسی است. حالتی که ما آن را تحقق می‌نامیم، صرفا خود بودن است. نه دانستن چیزی و تبدیل شدن به چیزی.  اگر کسی بفهمد که تنها هست و همیشه بوده است. نمی‌تواند آن‌ حالت را توصیف کند. او فقط می‌تواند همین باشد. با این حال جای تعجب است که برای آموزش این حقیقت ساده، ادیان، عقاید، روش‌ها و اختلافات زیادی در میان آن‌ها پدیدار می‌شود.
    « همه حیف، همه حیف »

زندگی, رویای آگاهی است. روپرت اسپایرا

 

The Pinnacle of Nondual Understanding: Rupert Spira وحدت وجود، روپرت اسپایرا

The Pinnacle of Nondual Understanding: Rupert Spira

‏  2 اکتبر 2017:  In a welcome return to the time-honored practice of teachers commenting on the sacred texts of the past, Rupert Spira weaves a masterful commentary between the lines of the little-known book Know Yourself by the 13th century Sufi Awhad al-din Balyani. With the clarity and insight we have come to expect from Rupert, he gives us a foretaste of his book The Nature of Consciousness, and reminds us that, as is true of the misunderstandings of other world religions, the popular mythology is far removed from the realization of the founder of Islam, whose teaching was always the oneness of being

 

اوج درک غیرمعمول: روپرت اسپیرا 

 

 2 اکتبر 2017، روپرت اسپیرا در بازگشت به شیوه‌ای که معلمان درباره متون مقدس گذشته اظهار نظر می‌کردند، تفسیری استادانه در میان سطرهای کتاب کم‌ شناخته (خود را بشناسید ) اثر صوفی اوحدالدین عبدالله بلیانی صوفی قرن سیزدهم می‌بافد. دین بالیانی با وضوح و بینشی که از روپرت انتظار داریم، او پیشاپیش کتاب خود با نام «ماهیت آگاهی» را به ما می‌دهد و به ما یادآوری می‌کند که، همانطور که در مورد سوءتفاهم‌های سایر ادیان جهان صادق است، اسطوره‌شناسی رایج از این کتاب بسیار دور است. تحقق 

بنیانگذار اسلام که همواره تعلیمش وحدت وجود بود.

 

شرح حال مختصر نویسنده: ابن عربی
اطلاعات بیشتر: http://www.ibnarabisociety.org/ 

 

 

متن ترجمه فارسی سخنرانی،  روپرت اسپایرا

 

قبل از یگانگی او وجود ندارد، مگر این‌که قبل از او باشد. و بعد از مجردی، که بعد از او وجود ندارد. مگر این‌که بعد از آن حمد و حمد و ستایش خدا باشد. ( ارزش بخشیدن به ستایش خداوند)
   هیچ تجربه‌ای قبل از آگاهی و بعد از آگاهی وجود ندارد. این تجربه‌ی اول ما است قبل از آن‌که یگانگی وجود داشته باشد، مگر این‌که قبل از او باشد. ( من هوشیار هستم) و هیچ قبل و بعد از آن بالا یا پایین، نزدیک یا فاصله وجود ندارد. چگونه و کجا، وجود ندارد. یا زمانی، زمان یا حرکت یا لحظه یامدت، و نه وجود آشکار یا مکان برای آگاهی برای آن چیزی که عنصر دانا در تجربه از نقطه نظرآگاهی می‌داند. این تنها دیدگاه واقعی است زیرا آگاهی آن  تجربه را از دیدگاه آگاهی می‌شناسد، نه قبل یا بعد از آن.
 برای ذهن متناهی زمان وجود ندارد. اما آگاهی چیزی از زمان نمی‌داند. دز زمان او، او حاضر و ابدی است ( لا زمان ) . نه مکانی برای مکانی که او( آگاهی ) هست. ( لامکان ) . من آن‌جا هستم وجود دارد اما با او وجود ندارد.
  هیچ قبل یا بعد، بالا و پایین وجود ندارد. نزدیکی یا دوری. نه هیچ تجربه‌ای، از نقطه نظر آگاهی از هر تجربه‌ی دیگری از دیدگاه ذهن متناهی که از دیدگاهی است که به نظر می‌رسد در آن قرار دارد و به ذهن نزدیک‌تر یا دورتر است. از آن‌جایی که برخی تجربیات به بدن نزدیک تر هستند، صمیمی تر و افکار و احساسات به من و برخی تجربیات کمی دورترازاحساسات بدن یا حتا ادراکات جهان که دورتر هم هستند.
  بنابراین، تجربیات در مقیاسی از نردیکی و فاصله قرار می‌گیرند که از دیدگاه ذهن محدود، خودی است که خود را در مکانی خاص یا زمانی خاص قرار می‌دهد. این خود مجزا تنها تصویری خیالی ومحدود است. در حالیکه برای اوی لایتناهی و یگانه، آگاهی نامتناهی که برایش نزدیکی یا فاصله‌ای وجود ندارد، هیچ تجربه‌ای به آگاهی نزدیکتر یا دورتر از هر تجربه‌ای دیگری نیست. زیرا تجربه‌ی آگاهی از نقطه نظر آگاهی، صرفا تعدیل نامتناهی او است. هستی و اوو او و اکنون با او است.
  نه می‌داند چگونه و نه آگاه است.نه می‌داند، نه زمانی، نه لحظه‌ای، نه مدتی، نه وجود یا مکان آشکاری را، زیرا همیشه فقط او بوده که هر یک از ما تجربه‌ی خود می‌نامیم.
  او از همان تجربه‌ای می‌گوید که هر یک از ما اکنون با آن، این تجربه را می‌شناسیم. تجربه‌ی ساده آگاهی که فرا می‌گیرد، یا تجربه در همان آگاهی است.
 شرایط کنونی همان‌طوری است که همیشه بوده. آگاهی هرگزآسیب نمی‌بیند. صرفا تجربه‌ی هوشیار بودن است که آگاهی در تمام تجربه‌ها نفوذ می‌کند و با تمامی تجربیات کاملا یکی است. با این‌حال هرگز رنگی نمی‌شود، لکه نمی‌شود، آسیب نمی‌بیند، لمس نمی‌شود، حرکت نمی‌کند، پیر یا از بین نمی‌رود. این تجربه همیشه وجود دارد.
  آگاه است، چنان‌که همیشه بوده، مرکب از نام نیست. به نام اواست و نام او است و نام یا نامی غیر از او نیست او مرکب از نام و نام‌گذاری برای ما نیست. او مرکب از نام و صورت نیست. زیرا نام او، او است. و صورت او، او است. هیچ نام یا فرمی وجود ندارد.
 اسم غیر از او، نام صورت از شکل، فکر و ادراک تامین می‌شود. این خود آگاهی است که شکل فکر و ادراک می‌گیرد و به صورت اسم، شکل و ذهن و ماده ظاهر می‌شود. فکر و ادراک از آگاهی ساخته شده. ادراکی غیر از شنخت آن تنها جوهری که در اندیشه وجود دارد و ادراک آگاهی ناب است که در پرده ظاهر می‌شود دیده و از خودش ساخته شده و با هیچ چیز دیگر غیر از خودش آمیخته نشده است.
  هیچ نام یا شکلی وارد هوشیاری نمی‌شود. دانش محض یا دانستنی که با هیچ کیفیت عینی مخلوط نمی‌شود. هیچ محدودیتی ندارد. این آگاهی خارق‌العاده‌ همان شناختی است که هریک از ما هم اکنون با آن تجربه، خود را می‌شناسیم، که دانستن در تمامی تجربیات جاری است. در واقع تمام تجربه صرفا تعدیلی است از دانستن این‌که هیچ جوهری در تجربه وجود ندارد جز این شناخت یا آگاهی ناب که ( او ) هست.
  ظاهر است، بدون ظاهر، پنهان است بدون آن‌که پنهان شده باشد. آگاهی عالی و او ظاهر هر چیزی هست که ظاهر می‌شود، کلیت و همه فکر و ادراک هم اوست و با این حال به عنوان یک فکر و ادراک ظاهر نمی‌شود، کل محتوا است.
  هرگز تجربه‌ی آگاه بودن شکست نمی‌خورد زیرا تجربه‌ی آگاه بودن تنها چیزی است که برای تجربه وجود دارد. در واقع او در پشت یا درون تجربه‌ها نمی‌درخشد، اما در سطح همه‌ی تجربه‌، دیدن، شنیدن، لمس کردن، چشیدن، بوئیدن وجود دارد که شناخت هریک آگاهی آن است. این آگاهی است کهخود را در همه‌ی اشکال تجربه، تعدیل می‌کند.
 او همان هستی است از حروف نام اول تا آخری هوشیاری بالا ظاهری پنهان، آگاهی برابر با وجود است. آگاهی وجودش را به تمامی ظواهر وام می‌دهد ( واقعیت ظاهری ) اما آگاهی محدود به جسم نیست. آگاهی است که خود را هر از گاهی به شکل تصویر تغییر می‌دهد. و ما فقط دانستن تمام تجربیات خود هستیم.
   حجاب او یگانگی اوست.زیرا هیچ چیز دیگری او را حجاب نمی‌کند. جز او که هستی خودش را خودش حجاب می‌کند. وجودش و یگانگی‌اش را بدون هیچ قیدوشرطی پنهان ساخته. او خود را در شکل و تصویری که به خود گرفته پنهان می‌شود. هیچ‌کس جز او، او را نمی‌بیند. هیچ مقدس، فرشته یا رسول یا واسطه‌ای وجود ندارد. چرا که او خود را به سوی خود می‌فرستد.
  آگاهی برای شناخت خویش به ذهن نیاز ندارد. من پروردگارم را از طریق پروردگارم شناختم. آگاهی وجود نامتنهای خودم را از طریق وجود نامتناهی خودم شناختم و بههیچ عامل دیگری نیاز ندارم تا خود را آن‌گونه که هستم بشناسم.
  تو نیستی. بل‌که او هستی. تو نیستی، این نیست که او وارد تو بشود. زیرا این تویی که وارد او می‌شوی. یا این‌که تو از او بیرون بیایی یا او از تو بیرون بیاید. یعنی، هستی به این یا آن صفت واجد شرایط  سلام نمی‌شود.
  او تو هستی، اگر وجودت را این‌گونه بشناسی، پس خدا را می‌شناسی. گرنه ، پس تودر تو نیستی. در هریک از ما هستی نامتناهی خداوند است. داستان تجربه علم خداوند است که شکل ذهن‌های نامتناهی بیشماری را به خود می‌گیرد تا شکل ادراکات بی‌شماری را به لرزه درآورد.اما اگر توجه خود را نه به سمت اشیا، ادراکات شناخته شده، بلکه به‌سوی چشمی که آن را به عنوان ذهن محدود می‌شناسیم معطوف کنیم به سفر می‌رود در حالی‌که ذهن متناهی توجه خود را به سوی خود معطوف کند، به تدریج از محدودیت‌های خود خلاص و تنها به شکل چشمی واقعی آشکار می‌شود که آن‌جا چشم آگاهی نامتنهاهی خداوند است. هیچ تجربه‌ای وجود مستقل خود را ندارد، فقط تعدیل‌هایی از وجود خود شما هستند. از وجود نامتناهی شما.
  راه شناخت خود و معرفت خدا چیست؟ راه شناخت شعور و شناخت واقعیت غایی هستی چیست؟
-    بدانیم که خدا هست و هیچ چیز با او نیست و او اکنون همان‌گونه است که همیشه بوده. آگاهی از این‌که خداوند آگاه است که آگاه است یا صرفا آگاه بودن از آگاه بودن تنها مسیر مستقیم است که متشکل از آگاهی از این است که خدا همان من هستم و هیچ چیز با او نیست که از منظر آگاهی همه چیز تعدیلهای وجود نامتناهی خود است. پس خداوند به او چیزی غیر از خودش را به عنوان خودش بدون وجود، نشان داد از‌آن‌چه غیر اوست.
 پس چیزها را آن‌گونه که هستند می‌دید. یعنی آن‌ها را ذات خدا می‌دانست که بدون این‌که چگونه و کجا لفظ اشیا بر خود منفصل و برسایر چیزها صدق می‌کند. چون وجود ، خود منفصل است.
  آگاهی متنهای موقتی استکه به نظر می‌رسد در حدود بدن زندگی می‌کند و در آن سهیم است و وجود اشیا از نظر چیز بودن باهم برابرند. وقتی چیزهایی که خود می دانی و وقتی که خود را شناختی، خدا را واقعیت غایی می‌دانی.
  کائناتی که غیر خدا می‌دانی، غیر از خدا نیست. نمی‌دانی که او را می‌بینی و نمی‌دانی می‌شناسید.  وقتی می‌بینید که همه چیزها که همه افکار، احساسات و ادراک هستند اگر ببینید که واقعیت آن‌ها فقط آگاهی است،  می‍‌فهمید که آن آگاهی واقعیت نهایی جهان است. آن‌چه را که در مورد آن‌فکر می‌کنید که غیر از خدا است، غیر از خدا غیر از آگاهی نیست. اما شما نمی‌دانید او را می‌بینید و نمی‌دانید هر چه در اطراف می‌بینیم خود آگاهی است که آزادانه شکل ذهن محدود به خود گرفته است و ظاهر خود را در یک بدن قرار داده تا جهان هستی، به عبارت دیگر آگاهی نامتناهی آزادانه از شناخت وجود نامتناهی خود چشم پوشی می‌کند تا شکل ذهن متناهی را بگیرد.
  آگاهی خود را به خودی در باطن ساخته شده از ذهن و جهان و در خارج ساخته شده از ماده تقسیم می‌کند. به همین دلیل است که مولانا می‌گوید:
-    علم به جهان نوعی جهل است.
 منظور او از جهل حماقت نیست. منظور او نادیده گرفتن تجربه یک جهان به ظاهر متناهی ساخته شده از ماده مستلزم نادیده گرفتن واقعیت تجربه است. بلکه مستلزم آگاهی برای نادیده گرفتن شناخت وجود نامتناهی خود است.
 هوشیاری آزادانه اشتباه نیست. آگاهی آزادانه خود را تسلیم می‌کند بلکه از طریق فداکاری مانند ( مادری ) که به دنیا می‌آید، از آگاهی آزادانه از شناخت وجود نامتناهی خود چشم پوشی می‌کند،  تا ذهن محدود را بگیرد. تا شکل ذهن متناهی فقط به عنوان ذهن محدود که آگاهی از طریق آن می‌تواند چیزی به‌نام ماده را بشناسد.
 بنابراین اعتقاد به وجود ماده‌ای به‌نام ماده براساس این باور است که آگاهی متنهاهی است که ذهن متناهی است. اگ ذهن ماهیت خود را کشف کند. اگر ذهن در طول این سفر، نه به بیرون و به سمت اشیا، بلکه به درون به سمت طبیعت خود سفر کند، ذهن به تدریج از محدودیت‌هایی که فکر و احساس بر آن تحمیل کرده‌اند خلاص می‌شود و در مرحله‌ای به عنوان آگاهی نامتناهی آشکار می‌شود.
                                         ( علم نهایی جهان، علم آگاهی است. )
 تنها جایی برای جستجوی واقعیت، جهان است. چه آن واقعیت را خدا خدا بنامیم و یا این‌که ماده بنامیم که در ذهن خود ما است.اگر ذهن معرفت خود را برگرداند، اگر معرفت خود را عمیق‌تر به منبع شناخت خود فرو ببرد، در نقطه‌ای این مکاشفه وجود خواهد داشت. شناختی که با آن می‌دانیم که هرچیزی که تجربه می‌کنیم، تجربه‌ای ابدی و بی‌نهایت است.
تفسیر «کسی که خود را بشناسد پروردگارش را شناخته است»  توسط روپرت اسپایرا.